Betonrot in het huis van de democratie

In België met in het bijzonder Vlaanderen weten ze echt een eetsoep te bakken in de kamers waar een democratisch bestel zou moeten heersen.

De vorige weken dacht ik echt dat wij naar de kinderkribbe aan het kijken waren als ik Villa Politica en de nieuwsuitzendingen bekeek op de Vlaamse TV zenders. Continu werd er ons een kibbelende bende voorgeschoteld. Men zou gedacht hebben dat men ook in een praatcafé kon beland zijn waar de tooghangers wel wat te veel op hadden, maar toch nog alle zin hadden om in discussie te gaan met elkaar.

Al gedroegen ze zich als kleine kinderen mocht men naar hun gedrag, op het idee komen dat wij al in een verkiezingsperiode waren beland. Elk zinnig mens dacht wel dat de regering zou vallen. Maar dat is buiten de waard gerekend. In België lijkt al het onmogelijke mogelijk te zijn en slagen politici ons nog met verstomming te slaan.

Jan-Frederik Abbeloos geeft in de Standaard een mooie analyse van de huidige penibele toestand. Hij schrijft:

Het is het huis van de democratie, maar toch dreigt er betonrot. Een analyse van bijna dertig jaar Vlaams Parlement toont hoe de ­instelling sinds 1995 minder weegt op de besluitvorming en meer ­focust op het debatje van de dag. {Er dreigt betonrot in het huis van de democratie: ‘Het Vlaams Parlement wordt meer en meer een praatbarak’}

Meestal verwijten ze denkers uit het linkse front om zulke analyse te trekken. Wij zouden zelfs kunnen zeggen dat het soms verwonderlijk is dat er nog aan besluitvorming wordt gedaan. In ieder geval hebben zij heel wat uren tijdens de dag, maar ook tijdens vele nachten nodig. Ik vraag mij zelfs af of het nu en dan niet beter zou zijn dat zij niet beter op tijd in hun bed zouden kruipen om de volgende ochtend weer fris en monter tegen de problemen aan te kijken.

De klacht komt niet van de oppositie, maar uit de meerderheid zelf. Het is de liberale Open VLD-fractie die in een conceptnota aan de alarmbel trekt. De Standaard kon het werkstuk inkijken. {Er dreigt betonrot in het huis van de democratie: ‘Het Vlaams Parlement wordt meer en meer een praatbarak’}

Normaal gesproken heeft men in democratieën een uitwisseling van ideeën komende uit meerdere denkrichtingen. Vreemd genoeg beweert België een democratisch land te zijn, terwijl ze al enkele jaren toch twee politieke partijen volledig wenst te negeren en zelfs aangeeft er niet mee te willen regeren. In principe zou het parlement als het hoogst verkozen beraadslagende orgaan van een democratische rechtsstaat, de wetgevende macht moeten vertegenwoordigen. Men spreekt ook zo graag van een Eerste en Tweede Kamer (of de Staten-Generaal), dat de kennis en kunde heeft om het beslissingsrecht over het te voeren beleid mogelijk kan beheersen. Hierbij zou men dan denken dat die regeringsleiders zich zouden kunnen beheersen en zinnige praat zouden kunnen voorleggen, maar daar is soms weinig van te merken. Veel herhalen en rond de pot draaien kunnen zij wel handig, zonder enig antwoord te geven op de door de verslaggever gestelde vraag, terwijl die laatste die politieker daar niet durft op te wijzen dat deze de vraag niet beantwoord. Wij als kijkers kunnen er als nietszeggende toeschouwers voor pap bij staan en er het onze van denken. Veel rekening met de kiezer lijken ze toch ook niet te willen houden. Dat hebben wij al meerdere verkiezingen kunnen waarnemen.

Het te voeren beleid ligt uiteindelijk bij het parlement en dus zouden die ministers aldaar de volle verantwoordelijkheid moeten nemen. Maar iedereen lijkt de laatste jaren telkenmale de verantwoordelijkheid van zich af te willen schuiven. Zoals de kleutertjes met het vingertje naar een ander wijzen, doen die zogenaamd volwassen politici dat ook. Met al die kinderkribbe of kinderopvang centra affaires van het afgelopen jaar, lijkt het wel of zij daar hun lessen hebben geleerd van wat daar lijkt te kunnen “moeten wij ook kunnen”.

“Wat een ander kan doen wij beter”

roepen zij al jaren, maar nu lijkt het wel een sport te zijn om die kerntaken die zij op zich zouden moeten nemen, steeds meer uit handen te geven.

Sinds 1995 daalt het aantal ingediende voorstellen van decreet (ingediend door volksvertegenwoordigers), terwijl het aantal ontwerpen van decreet (ingediend vanuit de regering) stijgt, ook kan men een veelvoud van opgerichte commissies aantreffen, waarbij er zelfs onderzoekscommissie samengesteld worden om voorgaande commissies hun werk na te gaan. Hiertoe wordt er in ieder geval voor de politici en bevrienden werk en inkomen verschaft, terwijl de brave burger nog altijd bereid lijkt dit allemaal te betalen. In de 19de eeuw mag dan het recht op een parlementair onderzoek wel geregeld zijn, maar het was toch niet voorzien om dit als een ping pong spelletje te gebruiken.

In plaats van een groot deel van hun tijd in het parlement te gaan discussiëren over onderzoekscommissies zouden ze zich beter bezig houden met regeren en voorstellen in te dienen en tot wetten uit te vaardigen.

Als wij gewoon eens naar het recente verleden gaan kijken zien wij dat tijdens de laatste volledige ­regeerperiode (2014-2019) het parlement nog een kleine tweehonderd voorstellen afleverde, waarbij de regering daar ruim vierhonderd ontwerpen tegenover stelde.

Het mag wel gezegd worden dat in dit kleine landje de voorstellen of ontwerpen door de regering bijna altijd worden goedgekeurd, terwijl minder dan de helft van de parlementaire voorstellen effectief tot een decreet leiden.

Daardoor is het eindresultaat nog ongelijker. {Er dreigt betonrot in het huis van de democratie: ‘Het Vlaams Parlement wordt meer en meer een praatbarak’}

vindt Abbeloos. Hij geeft aan dat zo’n kwart van alle Vlaamse wetgeving sinds 1995 uit het parlement komt terwijl driekwart werd ingediend door de Vlaamse regering. Hij schrijft:

In de periode 2014-2019 lag die verhouding zelfs op 20-80. De cijfers reflecteren de beruchte kadaverdiscipline in het Vlaams Parlement, waarbij zelfs parlementsleden van de meerderheid – N-VA, CD&V, Open VLD – geen voorstellen van decreet of resolutie ­indienen zonder voorafgaand ­akkoord in diezelfde meerderheid. De oppositie staat, op de occasionele resolutie na, buitenspel. {Er dreigt betonrot in het huis van de democratie: ‘Het Vlaams Parlement wordt meer en meer een praatbarak’}

In het buitenspel zetten van de oppositie zijn ze in België zeer handig en Frankrijk heeft recent dat voorbeeld gevolgd met gewoon de bevolking voor schut te zetten met artikel 49 tres in te roepen en de pensioenleeftijd als verhoogd te beschouwen. Als er zaken zijn die kunnen beschouwd worden als dingen waar er niet over gestemd moet worden zijn er de liberalen van Open VLD en MR als de kippen bij. Ook al mag Open VLD al langer vraagtekens bij dat ‘zwijgakkoord’ plaatsten, dat door CD&V en de N-VA altijd is gerelativeerd tot een werkafspraak die vermijdt dat er ‘losse flodders’ gelost zouden worden in het parlement.

Het is tekenend dat Open VLD voor deze kritische oefening een beroep moet doen op een conceptnota, het meest vrijblijvende parlementaire document – er moet niet over gestemd worden. Het is haast het enige dat het zwijg­akkoord tolereert als ‘ventiel’ voor een initiatief dat niet door alle coalitiepartners gedragen is. {Er dreigt betonrot in het huis van de democratie: ‘Het Vlaams Parlement wordt meer en meer een praatbarak’}

De liberale fractieleider Willem-Frederik Schiltz meent:

‘De regering domineert het parlement zodanig dat volksvertegenwoordigers eigenlijk het volk niet meer kunnen vertegenwoordigen. Daardoor herkennen burgers zich niet meer in hun politici.’

Voor die burger is de kloof tussen burger en politiekers al zo groot geworden dat het ravijn nog onmogelijk opgevuld kan worden, maar dat er ook geen bruggen over gelegd kunnen worden. Zoals de gletsjers van de Jungfrau al zeer ver weg getrokken zijn hebben de ijsberen hier ook maar zeer weinig ijsschotsen om zich te rusten te leggen. De meeste verdrinken dan ook. Weinig van de huidige politici staan nog met hun voeten op de grond. Als kinderen van voormalige politici, zijn zij nu het “geslacht de pauw” of de nieuwe koningen en prinsen, en hebben de burgers er het nakijken naar hoe die BVs hun populariteit in shows als de Masked Singer e.a. willen verhogen.

Door de beperkte wetgevende ruimte leggen parlementsleden zich vooral toe op het ondervragen van de regering, via mondelinge en vooral schriftelijke vragen. Werden er van 1995 tot 1999 1.019 mondelingen vragen gesteld, dan was dat in de vorige regeerperiode (2014-2019) gestegen tot 8.232. De huidige, nog lopende legislatuur heeft nu al een record gevestigd met 8.702 vragen om uitleg. Ook dat aantal verbleekt bij de bijna 30.000 schriftelijke vragen die ­tijdens de vorige legislatuur werden gesteld. Ook dat record zal ­verbroken worden. {Er dreigt betonrot in het huis van de democratie: ‘Het Vlaams Parlement wordt meer en meer een praatbarak’}

Er valt dus duidelijk veel te bevragen. Hieruit zou men verkeerd kunnen afleiden dat die politici hun werk zeer ernstig nemen.

Het lijkt te wijzen op een parlement dat zijn controlefunctie ernstig neemt. Maar kwantiteit staat niet synoniem voor kwaliteit, oordeelt Schiltz. Dat er recent twee ­onderzoekcommissies opgericht werden – PFAS en kinderopvang – bewijst voor de liberalen dat er ­ondanks al die vragen nog blinde vlekken waren. Ook de commissies zelf leverden trouwens geen onuitwisbare indruk. {Er dreigt betonrot in het huis van de democratie: ‘Het Vlaams Parlement wordt meer en meer een praatbarak’}

Bij de meerwaarde van de lawine aan schriftelijke vragen worden bovendien al langer vragen gesteld. De mondelinge debatten, zeker tijdens de plenaire zitting op woensdag, ontaarden dan weer te makkelijk in gesteggel. Het reglement smoort een scherp debat door iedereen toe te laten om tussen te komen wanneer een parlementslid een minister ondervraagt. Niet zelden ontstaat een wirwar aan tussenkomsten waarbij de betrokken minister rustig achterover kan leunen. Schiltz en zijn fractiegenoten vragen daarom dat het onmogelijk wordt om een ondervraging te onderbreken, ­zoals in het federale parlement. {Er dreigt betonrot in het huis van de democratie: ‘Het Vlaams Parlement wordt meer en meer een praatbarak’}

Denkelijk voelen de politici zich erg lekker in die praatbarak waar zij met steekvuur en kanonballen mogen schieten. Maar is er geen reden tot vreugde vuurwerk. Wij kunnen wel vaststellen dat de steekvlampolitiek weinig positiefs uithaalt. Verder merken wij dat de Belgische politiek in har eigen bedje ziek is. Maar de hoeders er van zien het nut er niet van in om er een dokter bij te halen.

Het 163 meter lange viaduct van Vilvoorde met als officiële naam: “Viaduct Zeekanaal Brussel-Schelde”, maakt deel uit van de Brusselse Ring R0, en werd gebouwd van 1974 tot 1978 met de gedachte dat zij 100 jaar zou kunnen weerstaan in weer en wind. Maar door het drukkere verkeer is dat verlaagd tot een verwachte levensduur van 70 jaar (dus tot in de jaren 2040) maar nu blijkt dat er hoogdringend herstellingswerken aan moeten gebeuren, die zelfs 8 jaar in beslag zouden nemen.

De brug in Vilvoorde toen ze gebouwd werd, moest het 100 jaar kunnen uithouden. Veertig jaar verder geven de politici toe dat zij nu de uiterst noodzakelijke herstellingswerken zal moeten ondergaan.

Benieuwd wanneer zij de betonrot in eigen huis zullen gaan opmerken.

Low and high level of confidence

How would you rate your confidence level?

If you have confidence in someone, you feel that you can trust them, but what about confidence in the self? One would expect a person to have (some) confidence in himself, and to feel sure about his abilities, qualities, or ideas.

The quality of being certain of my abilities or of having trust in plans, or the future has not always been very good. On that front, I am not good and have to admit that I have always been undermined by my fears of not succeeding or not achieving what I would like to achieve.

Most people would love to achieve a particular aim or effect, with me it is no different. As a child I wanted already to go for certain professions, becoming a preacher or becoming a well-known musical star. You can question if I succeed in doing so. In a certain way, you also could say I might not complain because, after some hard work I could earn my living with what I enjoyed most, dancing. With confidence, I might say that it was caused to happen, and not always like it usually happens by others, after a lot of effort. 

I am confident that not everything comes like nothing. More than once an unusual amount of physical or mental energy is needed to reach the goals one set for oneself. 

I have every confidence that the world shall exist for all times and that man shall have its role to play in it. But I am not sure that it will be the man who shall be able to find a solution for everything. I belief in the certainty of there being a God and Him having a Plan for the universe and mankind. There is no doubt about what is going to happen in the near future. But I am not quite sure if I would have managed to prepare myself and others enough for the very difficult times to come, a world in shambles, not able to escape the end times. Some might find that we are now already facing a great clutter or jumble, the world being in a total mess. But I am convinced that it shall get even much worse. For me there is no doubt Armageddon shall arrive some day, we do not know when exactly, because it shall be like a thief in the night.

So while I may be uncertain about my own abilities, I am very confident about the things that have become prophesied in the Bible, which makes me joyful on that front of confidence every day.

+

Find also to read:

1. What makes me most anxious
2. Is there a reason for you to experience a sense of brooding fear
3. Armageddon
4. Great Tribulation and Armageddon
5. Armageddon or the Great Tribulation

 

What makes me most anxious

What makes you most anxious?

There may be lots of things that may get me worried, but also lots of things I am anxious to do. I might be anxious that something should happen, me very much wanting to do it, or very much wanting it to happen.

Not meeting requirements or expectations worries me the most. Actually, all my life I may have had some form of fear of failure, which sometimes prevents me from performing the way I should or would like to. If only I could get over that!

The lack of success in doing or achieving something has bothered me for years, and it did not go away over the years.

Growing older, priorities do lie very differently from when I was working professionally as a dancer. Now it is my preaching and spiritual work that concerns or worries me the most.

Now I’m more concerned about how we as humans relate to things and how humans and nature relate to each other. Here, then, I am most concerned about man’s failure to live in balance with that nature and get ready to enter the Kingdom of God. I would like to commit myself fully to helping people know the coming Kingdom of God and help them prepare for it.
In a way, it could be said that this has now become one of my main goals or things that make me most nervous about achieving great results in it.

When I look at the world there might be enough issues to become uneasy and apprehensive about uncertain events or matters, though I am not worried that in the end everything will land on its feet and proceed as planned from above.

+

Find also to read:

Is there a reason for you to experience a sense of brooding fear

Dichtbij zijnde kernoorlogen

Op 27 oktober 1962 dacht men dat er een kernoorlog voor de deur stond. Nog nooit was het er zo dicht bij geweest.

De etnische Rus en een overtuigd communist Nikita Sergejevitsj Chroesjtsjov die door het Presidium opzij wenste gezet te worden als partijleider, maar er toch in slaagde om premier te worden op 27 maart 1958, na een serie langdurige en complexe manoeuvres.

Het verhaal is bekend: om een fatale clash tussen de grootmachten te vermijden besloten toen zowel de Amerikaanse president John Kennedy als de Sovjetleider Nikita Chroestsjov tot de-escalatie: de schepen met kernwapens voor Cuba maakten rechtsomkeert, een nucleaire catastrofe was op de valreep vermeden.{Oekraine een uitweg uit de oorlog}

Ook al mocht het pas 30 jaar later blijken hoe dicht we toen bij de rand van de afgrond hebben gestaan, dachten velen dat het daarna niet meer mogelijk zou zijn, om dat iedereen wel dacht dat het dan met de aarde zou gedaan zijn. Velen, met mij, vreesden echter dat het gevaar helemaal niet geweken was en dat wij een halt moesten toeroepen aan het mogelijk kerngebruik. Meer dan eens gingen wij de straat op om onze stem tegen het atoomarsenaal te laten horen.

Wij snapten ook dat het aan de grote leiders zou liggen om een juiste richting te kiezen. De Amerikaanse president John F. Kennedy stond onder militaire druk, maar wist toch zijn koelbloedigheid te bewaren en tegen de stroom in te roeien. Robert McNamara, als minister van Defensie, had tot zijn ontzetting vernomen dat er al 162 kernkoppen op Cuba waren en dat Fidel Castro van Nikita Chroesjtsjov (Chroestsjov) het fiat had gekregen om ze in het geval van een Amerikaanse invasie op het eiland te lanceren.

Generaal Curtis Le May die later berucht zou worden met zijn advies om Vietnam naar het stenen tijdperk te bombarderen was woest omdat de president de kernaanval tegen Cuba had afgeblazen. {Oekraine een uitweg uit de oorlog}

De Sovjetleider Nikita Chroestsjov schokte de Sovjet gedelegeerden van het 20e partijcongres op 25 februari 1956, door te wijzen naar de gevaren voor de gemeenschap met wat er gebeurde rond de Sovjet-Russisch politicus die in de jaren 1920 dictatoriale macht verwierf over de Sovjet-Unie en deze tot zijn dood in 1953 bleef behouden. In zijn toespraak getiteld Over persoonsverheerlijking en de gevolgen ervan leverde Chroestsjov kritiek op de cultus rond Stalin, die hij terecht beschuldigde van massamoord tijdens de Grote Zuiveringen. In een systeem waar men meer voor gelijkheid van mensen gaat, hoort zulk een groteske persoonsverheerlijking helemaal niet thuis. Door zijn toespraak, die oorspronkelijk geheim was, maakte Chroestsjov zich onbemind bij de conservatieve stroming in de Partij. De toespraak raakte desondanks toch in ruime kring bekend. In Poznań in Polen leidde dit tot protesten die ontaarden in de Hongaarse Opstand. Op 4 november 1956 viel het leger op bevel van Chroesjtsjov Hongarije binnen en sloeg de opstand, met veel slachtoffers neer. Dit leidde tot veel ontevredenheid in het Warschaupact dat als reactie op het toetreden van de Bondsrepubliek Duitsland tot de NAVO ondertekend werd door de Sovjet-Unie, Albanië, Bulgarije, Roemenië, de DDR, Hongarije, Polen en Tsjecho-Slowakije.

Als 14-jarige had hij al een sprekend gezicht, dat duidelijk maakte dat men niet had te sollen met hem.

Nu is het weer een persoonsverheerlijking en een toenadering tot een aansluiten bij de NAVO dat tot beroering komt zorgen. Diegene die nu verheerlijking wil opeisen is de demagoog en dictator Vladimir Poetin, die er in enkele jaren in geslaagd is alle macht naar zich toe te trekken en zij die tegen hem zijn te laten doen verdwijnen.
Hij, die in Leningrad (nu Sint-Petersburg) geboren is en geregeld geslagen werd door zijn autoritaire vader, maar verwend door zijn moeder Maria, die hem liefkozend “Volodja” noemde, werd toch snel bekend als een opvliegend vechtersbaasje en straatboefje die totaal geen tegenspraak duldt, en zij die andere woorden willen gebruiken voor activiteiten die hij laat uitvoeren hardhandig laat duidelijk maken dat er geen tegenspraak gewenst wordt.

Poetin in KGB-Uniform (ca. 1980)

Bij de KGB heeft hij de knepen van het vak geleerd en eind de jaren 90 kon hij in Tsjetsjenië een voorproefje krijgen wat men kon doen om de macht te verzekeren en domein te winnen. Daar zette hij namelijk de eerder begonnen strijd voort met als gevolg de verwoesting van steden en dorpen en een groot aantal doden en gewonden.

Dat Nikita Chroesjtsjov, de Krim aan de Oekraïense Socialistische Sovjetrepubliek overgedragen had, bij wijze van gebaar van vriendschap tussen het Russische en het Oekraïense volk, was volgens Poetin, een grote stommiteit die moest recht gezet worden.  Met de annexatie van de Krim op 18 maart 2014 plaatste Poetin zich terug op het wereldtoneel en kon hij in eigen land lof verkrijgen dat hij dat schiereiland terug aan Rusland had gegeven.

Als president van de Russische Federatie gaf hij te kennen dat men terug moest gaan naar de Grootmacht Rusland, zoals deze voorheen onder de USSR bestond. Het uiteenvallen van de Sovjet-Unie is door hem omschreven geworden als

‘de grootste geopolitieke tragedie van de 20e eeuw’.

en hiertoe zou de verovering van de Krim slechts het begin zijn.

Vermoedelijk stootte het hem ook tegen de borst dat in het Memorandum van Boedapest van 1994 werd vastgelegd dat Oekraïne in ruil voor de kernwapens een soevereiniteitsgarantie kreeg van de Verenigde Staten, Groot-Brittannië en Rusland en dat Oekraïne ook het Non-proliferatieverdrag van kernwapens ondertekende.

ties in Donetsk in 2014

Vlag van Volksrepubliek Donetsk.

Poetin wreef in zijn handen toen op 11 mei 2014 pro-Russische separatisten in de Donbas (Oost-Oekraïne) er in sloegen de onafhankelijkheid uit te roepen van de zelfverklaarde volksrepublieken Donetsk en Loegansk, die dan samen de confederatie Nieuw-Rusland konden vormden. Het kwam tot een gewapende strijd tussen het Oekraïense leger dat werd geholpen door paramilitaire troepen en de door Rusland gesteunde separatisten.

Europa legde wel enkele matige en onvoldoende maatregelen op om de Russische Federatie op andere gedachten te brengen, maar Poetin wilde van geen terugtrekken weten. Integendeel voelde hij zich gesterkt om de Russische bevolking te laten weten dat hij de Oekraïners uit de macht van de Nazi’s en Amerikanen wilde bevrijden. Maandenlange pro-westerse protesten in Oekraïne, die op 21 november 2013 begonnen waren, naar aanleiding van het opschorten van de ondertekening van de associatieovereenkomst tussen Oekraïne en de Europese Unie door de pro-Russische Oekraïense president Viktor Janoekovitsj, werden toch gevolgd door de in voege treding in 2017, die een verplichting inhield voor beide partijen om een geleidelijke convergentie te bevorderen met betrekking tot het Gemeenschappelijk veiligheids- en defensiebeleid, het Europees Defensieagentschap. Die verplichting tot ratificatie, uitvoering en/of het overwegen partij te worden bij een groot aantal verdragen, zette zulk kwaad bloed bij Poetin dat de brug was overschreden en het tijd werd om drastisch in te grijpen.

Kiev beschuldigde in april 2014 Rusland al dat het de Derde Wereldoorlog wilde ontketenen en als wij de situatie nu bekijken zou het gerust kunnen zijn dat wij daarnaar aan het evolueren zijn.

Op 24 februari kondigde Poetin een ‘speciale militaire operatie’ aan om Oekraïne te ‘demilitariseren en denazificeren, waarop de Oekraïense president Volodymyr Zelensky niets anders mogelijk zag in een reactie de staat van beleg en een algehele mobilisatie af te kondigen.

In november vorig jaar zorgde generaal Milley voor ophef toen hij in een toespraak tot de Economic Club of New York opperde dat een militaire overwinning voor geen van beide partijen mogelijk is en dat de winter een venster van mogelijkheden opende om onderhandelingen te beginnen.

Chairman of the Joint Chiefs of Staff, Gen. Mark A. Milley. Foto Wikicommons

Aan de kant van de realisten staat Milley niet alleen. In Duitsland sprak brigadegeneraal buiten dienst Erich Vad onlangs in Berlijn de 50000 vredesbetogers toe die gevolg hadden gegeven aan de oproep van de bekende feministe Alice Schwarzer en Sahra Wagenknecht, fractieleidster van die Linke in de Bundestag. Vad was defensie-adviseur voor Angela Merkel. Hij stelt vast dat de oorlog in Oekraïne is vastgelopen in een loopgravenoorlog te vergelijken met Wereldoorlog I en dat alleen onderhandelingen een uitweg kunnen bieden. {Oekraine een uitweg uit de oorlog}

Maar van degelijke onderhandelingen lijkt er niet veel in huis te komen. Terwijl Russen en Oekraïners zich tegenover elkaar ingegraven hebben in loopgraven en zich in de kapotgeschoten gebouwen verschuilen, blijven ze nu en dan op te trekken en dan weer terug te trekken, terwijl zij eigenlijk ter plaatse blijven trappelen. Het lijkt er op dat in deze stellingenoorlog Poetin niet van plan is het onderspit te delven. Het aantal oorlogsslachtoffers kan hem geen moer schelen. Maar zijn naam moet hoog gehouden worden en iedereen rondom hem moet weten dat er geen tegenspraak geduld wordt en er van terugtrekking geen sprake kan zijn.

Meermaals gaf Poetin te kennen dat hij niet zal terugschrikken om nucleaire wapens te gebruiken. In het begin dacht het Westen dat hij gewoon blufpoker aan het spelen was. Maar wij moeten nu toch anders tegen die geestelijk zieke man aankijken.

Niet alleen

zitten we op een hellend vlak naar een directe oorlog tussen Rusland en de NAVO; een oorlog die bovendien moeilijk onder de nucleaire drempel te houden zal zijn. {(De Morgen 20 februari 2023) – Oekraine een uitweg uit de oorlog}

Hoewel de planners van de VS en de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO) zich lange tijd hebben voorbereid op een grootschalig conflict met Rusland, heeft deze oorlog in Oekraïne een unieke reeks omstandigheden gecreëerd, die volgens sommigen een meer beperkte Russische aanval aannemelijk maken. De denktank RAND Corporation die nauw verbonden is met het Pentagon neemt de nucleaire dreiging in tegenstelling tot de Europese leidinggevende politici wel degelijk zeer ernstig, omdat het Kremlin deze oorlog als een nagenoeg existentiële bedreiging beschouwt. Wij mogen ook niet vergeten dat zoals de oorlog nu aan het evolueren is er al een hele tijd vele slachtoffers vallen, aan beide kanten, maar weinig vooruitgang wordt geboekt, door geen één van beide partijen.

Het zijn juist de herhaalde tegenslagen van de Russische troepen aan het front en de limieten aan conventionele capaciteit die Poetin ertoe zouden kunnen aanzetten als ultiem middel naar kernwapens te grijpen. En dat is iets wat wij niet uit het oog mogen verliezen.

Voor Tom Sauer van de Universiteit Antwerpen, specialist in kernwapens en ontwapening, kan het scenario er als volgt uitzien:

Poetin beveelt bij wijze van waarschuwing een ondergrondse kernproef (niet meer gebeurd sinds de jaren 80),
in een tweede fase volgt een bovengrondse kernproef (niet meer gebeurd sinds de jaren 60)
en in het meest extreme scenario zet hij een tactisch kernwapen in op het slagveld.

 Tactische kernwapens hebben vele keren de vernietigingskracht van de bommen op Hiroshima en Nagasaki.

In het lange rapportAvoiding a Long Waroverloopt de RAND Corporation de mogelijke scenario’s die een einde kunnen maken aan de oorlog in Oekraïne.

Eén ervan is een verpletterende overwinning van één van beide partijen, maar deze optie is zo goed als uitgesloten:

Het is fantasie te geloven dat Oekraïne in staat zou zijn de Russische capaciteit om oorlog te voeren uit te schakelen. Omdat ook Rusland niet in staat is een absolute overwinning te behalen is een onderhandeld einde de enige optie.

Dat kan in de vorm van een bestand, zonder politieke regeling van het conflict – een bevriezen van de huidige frontlijn naar het model van Korea. Maar een duurzame vrede is alleen mogelijk als de politieke kwesties die aan de basis van het conflict liggen in een overeenkomst worden geregeld.

Dat veronderstelt toegevingen – wellicht pijnlijke toegevingen – aan beide kanten. Dat dit moeilijk maar niet onmogelijk is heeft het recente verleden bewezen.

Eind maart vorig jaar stonden luidens hetIstanbul communiqué beide partijen dicht bij een vergelijk na onderhandelingen onder Turkse bemiddeling. Het akkoord werd getorpedeerd onder druk van het Westen. De Britse premier Boris Johnson trok naar Kiev om Zelenski ervan te overtuigen niet te praten maar door te vechten tot de eindoverwinning. Ook de voormalige Israëlische premier Naftali Bennett verklaarde dat zijn poging tot bemiddeling werd afgeblokt door de Verenigde Staten en de Westerse bondgenoten. {Oekraine een uitweg uit de oorlog}

Voor de Russische inval was het de VS die aanstuurde op een ‘hete verstandhouding’ waarna in samenspraak bepaalde Westerse leiders het niet slecht vonden moest Oekraïne gestimuleerd worden om niet toe te geven aan Rusland. Met wapenleveringen zouden Westerse bedrijven dan voldoende winsten kunnen maken, ook al zouden burgers de gevolgen van die oorlog wel in beurs moeten gaan ondervinden. Het is wel zo dat de nu voortgaande wapenleveringen door het Westen ook als drukmiddel voor Oekraïne zullen kunnen gebruikt worden om toch te gaan overwegen om naar de onderhandelingstafel te gaan.

Men zal uiteindelijk het diplomatieke pad moeten gaan bewandelen. Eveneens zal iedereen moeten inzien dat het grijpen naar alsmaar sterkere wapens ook geen oplossing zal zijn. Het meest verkeerde zou dan uitmonden in de allersterkste wapens welke een ongehoorde vernietigingskracht hebben en waarvan wij de langeduur gevolgen nu al zeer goed van kennen.

In ieder geval weten behalve Poetin alle andere wereldleiders dat het grijpen naar kernwapens geen oplossing zal zijn.

A question I hate to be asked

What is one question you hate to be asked? Explain.

For a dancer age is sacrosanct. Dancers are so dependent upon their body, which by getting older loses its vitality and brings more and more (professional) limitations and pains.

No dancer wants to see the day when he or she would not be able physically to do all those tricks and masterly movements required for stage art.

Though getting older, one day we shall have to face it we can do not anymore more all those movements required for a professional performance. We dread the day we shall have to hear and see we are no fit anymore to do our job. Physical deterioration of physical regression, we hate. But spiritual decline does not leave us unmoved and fearless either, because we do not want to encounter that at all.

Accidents are the worst that can happen to us. They, if they do not suddenly make an end to our carrier dreams, draw us back and make us lose many days, weeks or even months. Such a clash we would never want for ourselves or for our colleagues.
Anyway, I have had my share of mishaps in this life. These have provided me with good kickbacks and re-energisations. Such bad experiences do not give a person the power to entice or attract through personal charm, but moments of allurement and contemplation.

Never ask a dancer his or her age!

It could safely be said that it is the vanity of dancers that makes them reluctant to reveal their age. For years, they work on keeping bun body youthfully fit and keep up an inner battle against ageing, deformation and stiffening of the body.

It is not that beauty in our theatre kingdom is measured by body parts, correct lines and muscle formations, and streamlined movement options, but it is something imprinted in our head, very often looking also at others with a (malformed) professional eye examining how that person right in front of us may be regarded as fit and well stroked. Be it athletes or sporters, or beautiful horses, every moving person and animal is examined by that eye that does not want to become passive or be silenced in a retirement home.

But that critical view about the formation of that appearance, as we get older, also brings with it the personal confrontation with the deterioration of that own body. Even if one would like to keep seeing it in that jolly form, one has to conclude that this is impossible. Especially if one does not want to sell one’s body to Faust.

Frustrations may be lurking around the corner from time to time, but then we quickly sweep them away, using the excuse that we are still young and still have a long way to go, even if we have already had to turn our backs on our dance career.

On the other hand, we don’t want to face that age that determines so much in our lives. Wisdom may come with age, but physically (and sometimes mentally) we do not exactly improve.

To avoid such confrontation, you should make sure not to ask a performer or dancer his age.

Everyone seems to find it normal not to ask a woman her age, but why don’t they find it equally unheard of to ask a man? It is time that in this area, men’s rights are also put on an equal footing with women’s rights.

 

++

Additional reading

1. What would you do if…? Continued trial
2. Coming to the end of 2018
3. Sometimes we face trials
4. A learning process for each of us
5. Dying or not
6. Decomposition, decay – vergaan, afsterven, ontbinding

+++

Related

1. So … You are How old? and other things you shouldn’t say
2. One question you hate to ask For me it will be asking someone their age.
3. For me it will be asking someone their age.
4. Age and Its Privileges
5. The Joy of Age and Experience
6. And another thing…
7. Am I Still a Teenage Dirtbag, Baby?
8. Wrinkled Wisdom:  A Shout Out to Movie Theaters
9. Aging gracefully? How about *realistically*?
10. Growing Up And Getting Older – A Diary
11. Yielding to Vanity
12. Things That Should Never Be Taken Seriously
13. Life of Learning
14. Honoring Pain
15. Adam Lambert Undergoes Shocking Transformation For ‘Getting Older’: ‘Wow, Time Really Does Fly!’
16. Wall Pilates?
17. The Dreaded Question
18. You’re Who?
19. Many Thanks
20. The Seven Deadly Sins
21. The Masquerade
22. Is that all there is?
23. The Righteous are not Immune to Vanity
24. What does the Bible say about being selfish and being vain?

Opening sentence for my autobiography

You’re writing your autobiography. What’s your opening sentence?

“This is the story of a man who as a child wanted to become a priest or a welknown musical star, and after 45 years having done his best in ballet, concentrated himself onto the work for his church, preaching, social and aidwork, plus writing on the internet.”

The experiences that made me grow the most

What experiences in life helped you grow the most?

Normally, one would think it would be a very nice experience that would make a person grow in life.

Lots of impressions make an imprint in a person’s life and help grow him or her and form his or her character. We are moulded by all the different experiences that we encounter.

Sometimes it takes a lot of time before we can say that we are coming to a ‘form’ that makes our personality.

I must say the experiences in life that helped me grow the most, were the ones I for years did not want to talk about, and even thought I could forget or hide for ever. But once I passed the fifties, sitting in a chair by the dentist, it suddenly came all up again.

I knew, at the time that what happened when in my younger years, I would carry with me my whole lifetime. It was such a strange experience. Something whereof I never heard of. In those years you also never heard about such matters, Forty years later though, it became the talk of the day and surprisingly (or not) it seemed that I was not the only one who had to endure such a horrible experience.

The night it happened, I was so ashamed, and for days I thought everybody on the street, or train platform, could see what had happened to me. All the scrubbing and washing for hours could not wash it away. Nor could it bring my thoughts at ease.

In later years, I could hear more of such things happening to the female race. But we did not hear stories, or read in the papers, of such things that had happened to men. 35 or 40 years later, it looked like hell. Suddenly the demons seemed to have been allowed to come out of the cupboard. Newspapers and television stations had their mouth full of young men, and even children, who had encountered a similar experience like me. Though At that time, I still did not come out or tell others of that horrendous experiences which made me look at mankind in a totally different and perhaps distorted way. Though I could clearly see and feel what certain men in Serbia had to undergo.

For years and years, I kept it quiet, what happened to me. But being active in Christian chat-groups I was able to help others, because of what I myself had undergone.

Funny that experiences one would not like to have in their life could help to make your personality and make it possible to help others.

Some experiences I got made me also realise that what we sometimes saw in films could also go like that in real life. I always laughed and found it impossible when in the American movies there were shooting accidents and nobody reacted, Until one day I ended up in between a crossfire. I quickly hid behind a car, and as soon the shooting stopped, I like all the people around me, walked further as if nothing had happened.

Another experience, that confirmed my faith, and gave me some trust, was when in Chiswick Park I was attacked by a gang of seven boys. Even when they were pushing their knives through my coat, I could keep calm, go further and in the end could get myself in safety. (The coat I could throw away, with all the cuts.)

An IRA bombing on the tube was at that time a very weird experience. Getting out of the car and having to walk between the rails, knowing that one rail could be under 1500 volts, was really very strange, but at that time (being young) also an adventure,

Another IRA bombing I witnessed was of a totally different matter. The same as the other horrible experience I thought I could erase it from my memory. Not so. When there was the terrorist bomb attack at Brussels airport in 2016, it all came back again. Like it was yesterday, I saw the bloody limbs flying in the air again. But the most incredible experience was That I smelled the burned flesh again. That smell penetrated so much. It, after all those years, it happened in the 70ies is still very lively with me.

It looked like the most important moulding of my person had to happen in the seventies. Though still enjoying my hippie years I got my clashes, or many broken windows, that brought pain and sorrow but also gave me the courage to continue life and to tackle each new day, as if it was that extra gift I could receive, to make the best out of my life.

The many, not such lovely experiences made me the person I am today. Though I carry with me the wounds and sometimes still the dreams of the bad experiences, it made me possible to help lots of others who were also wounded by horrible experiences.

My bad experiences became the tools to heal others.

 

In line with my previous posting on Some View on the World, on the daily prompt about fate or destination in life, perhaps one could say, all the experiences one encounter in life are part of the person’s fate or destiny.

 

Written on my iPad, after my work at Brussels Airport. Now at an age where I am not afraid any more to talk about a certain horrible experience that did not come to my lips for decades and to look back at the other unpleasant experiences that got part of my interesting life.

+

Find also to read:

Fate, destiny, time and place

Or love your job …. Or change job

Do you enjoy your job?

I may count myself to the lucky ones who always done the job they wanted to do and loved.
I would not do anything else, if I would have to start again. The only thing is …. I would go even harder for the dreams I wanted to reach and would be less afraid to undertake new adventures, even in places far away.

Since a few years now, I am retired. Because the pension benefits too low, I needed to work extra, to make living in this world a little bit more comfortable.

The job I do now, requires me to get up early (between 1.20 am and 2.10 am) what sometimes can be not so pleasant. But on the work floor I enjoy myself. As long as there is enough to do and time does not weigh too much … it is good fun.

Next to that paid job, I spent much more time at work for free or even cost me money.

There is the ecclesia work, or all the writing, service preparing, and answering letters, I do for my church community. For me, that church work is very, very important, and consumes a lot of time.

As many of you, my readers, would have noticed, I also present daily several articles on different websites. (They are published under different names and as such personally, it does not bring my name to the forefront or get me better known.) I would love to find more readers for those articles so that I could find more satisfaction in writing them. Not everything has to be paid with money. There are often better values. Though, thinking I am presenting some articles to let others think about the Divine Creator, I do hope I can get more people to come to know The Only One True God, the Elohim Hashem Jehovah. And whilst proclaiming the Good News of the coming Kingdom of God, I do hope I can share the message of hope and peace with people from all over the world. (Enjoying the advantages of the internet.)

 

To young people, I would advise going for their dreams. Whatever you want to become, make the best of it, to become good at it

Let nobody hold you back to fulfil your dreams. Always try to do in life only what you want to do.

Make sure, that at the end of the trip, you shall be able to look back, not having to say you chose sometimes money or earnings above what you really wanted to do. We need money in our life. Money makes the world go round but does not always provide luck or real happiness.

Make your dreams come true in purity, without doing things you would be ashamed of later. Always keep to the straight path to achieve that which is worth striving for and figuratively fighting for, if necessary.

Word banning

If you could permanently ban a word from general usage, which one would it be? Why?

Some people would love certain words and in certain countries they even managed to censor lots of words or terms, having people to use other words than were used for centuries. Sometimes it becomes so ridiculous, that in place of one word now we need to use a whole sentence. This makes the notes by a shown object in a museum so long, most visitors after a while do not read the explanation for the shown object anymore.

There are those who think we should exclude certain words from use. On the contrary, I think we should allow as many words in our language as possible, as these variants enrich the language.

Looking at what words people like to ban, I can imagine the F word would be a very popular one. Today it is used so many times, with or without reason. It often is just a stop word. People using that F word, according to me, have no idea what it really means, or what rape means to a person, when it happens to him or her. Would a person saying that F word really would like the other being penetrated? Would they really understand when they say “Fuck you” or  “Mother fucker” (also a saying on the ban list)? How one can say such an expression, without wanting it to happen?

The Christian Melissa writes:

Please stop using the “F” word. It is an incredibly overused and inappropriate word that is both aggressive and unprofessional. In my opinion its use reflects poorly on a person’s character. Its overuse has caused it to lose much of its shock value anyway. Surely a classier word could easily be substituted that would equally convey the intended meaning. 

We should all be mindful of the language we use and choose to avoid words that can be offensive or harmful to others. The “F” word is disgusting and makes the people who use it sound uneducated. I would imagine that no one wants to come across that way. Just my thoughts… {I’m Am Sick Of Hearing The “F” Word}

What the author forgets is that others might have another idea about the F word. I noticed I also thought about the word ‘fuck’ but some writers who also wrote about the F word to be banned, were thinking of ‘Feminism‘. A word I never would have expected to be shortened because it would be a ‘bad’ word or a word not to be spoken out fully. According to the dictionary, the most common F word next to fuck is faggot. Presently one hears also a lot of people saying F@ck (fack?), facking or Sh$t.

The writer Hedwig of foodforthoughts came across the word feminism for the first time when she was 18. She also had different waves of feminism in her life as well. She writes

I was ridiculed for standing up for myself, they would say “oh she started her feminism!” That was when I realized, people grow up with different ideologies and truth be told, if I had not studied a course on feminism, I would never have come across this new perspective on life as well, just like those friends. But as this new sense of my being emerged, I began to notice several things and started calling out on them. But I would be shut up by the F-word : Feminism. {The F-word}

Some would love to see “Patriarchy” banned. About that the above writer writes:

in its definition is something favors men, where men hold all the power. But it is present everywhere, in people of all genders. Personally I like to think of patriarchy as an ideology, an ideology that is deeply rooted in people’s minds which evokes male dominance over everyone-men included. In case you are wondering how-
Patriarchy dictates that men need to be ‘masculine’, macho, the knight in shining armor, be emotionally strong, never cry and never express emotions in a healthy way- to cite a few examples {The F-word}

For 34-year old Kassy the F word to be banned is Fat. And that is also the F word now not accepted anymore in English literature, and therefore taken out of the books of Roald Dahl. (Read my article: Absurdity of present “woke” rage: The rewriting of Dahl)

On The Good, The Bad, & All The Chaos In Between Kassy wants to clarify-

I’m not talking about the F word that is colorful and can be used as an adjective, noun, or a verb. That F word is still part of my filthy vocabulary and that won’t be changing… probably, ever. {The F Word}

We can observe that for certain overweight people, words like ‘fat’ and ‘fatty’ can feel like swear words. As a matter of fact, with many words used as swear words, that is the reason why essay writers indicate to ban such word. Fat, like several other words can be used as an abusive, vulgar, or irreverent word and it is understandable that certain people feel a bad co-notation by such word that could be used as profanity.

Certainly the last few years some people make it a sport to come out with abusive or profane language. This created the dangerous thought to come to censor certain words. The choices mad do not give a consistent feeling. For the N word ‘Niger’ for example people now have to say ‘Coloured” or “Afro-” because “Black” is also nota allowed any more. But for the Caucasian or European inhabitants, one now has to say “Whites”. Though not white opposite black?  Strangely enough, there is not taken into account, not every brown-coloured person is an “African” or “Afro-” person, some of those coloured people living already for centuries in America or Europe.

It could well be that taking out certain words out of everyday conversations and thoughts could literally change so much for a person. Those who struggle with their weight may not like that F word having often to hear that they were ‘fat’. But to change the word ‘fat’ by the now proposed ‘enormous’ is in my eyes even giving a worse or wrong idea. Suddenly the dog in the Dahl story has become ‘enormous’ so I see a huge dog coming up to me now (Is it more than two meters tall?).

I understand it can become actually pretty deep for a person who does not feel happy with her or his body.  (We all remember the stories of Billy and Bessy Turf.)

Kassya Shlin writes

The F word became a part of my vocabulary on the regular and I quickly turned humor into my defense mechanism- with most of my jokes revolving around weight shaming myself. {The F Word}

In a certain way I do think this is the best way to handle it.

All those who misuse a word to hurt others are those we should ignore, ignore or let their words bounce back. It is precisely by admitting and starting to exclude the words they misuse from our language that we let their say control and regulate our language use. But once words are banned, newer ones or others will always take their place to start hurting again. In this way, the language will eventually be impoverished altogether.

Another popular word to be banned is the word I honestly months ago did not knew what they meant when there was so much commotion about it: the N word.

Suddenly it became so much spoken of, as if the devil had made a threepointer or goal. The kick-off may be given already some years ago, but it came in a rollercoaster the last twelve months. At first there was the foul, but the arbiter not giving a red cart yet.

It is not about the N word ‘No‘ which also many want to ban, whilst others would love to hear more #sayno. It is about a word with brings up an other word, many also would like to be banned. Bring your own brain considers

The problem with that word is that it is usually used as a conversation stopper, and mostly incorrectly. {Let’s ban the word Racist}

Today when you would use the N word, for ‘negro’ or ‘niger’

People scream “racist” when they are trying to shut down a conversation that they don’t agree with or trying to force their narrow-minded opinions on others. {Let’s ban the word Racist}

These days it’s also most often used by people of colour against people who are white. There are Black people who hate Eminem because he is white and raps. They think rapping is only for blacks.

In Africa there are blacks who are happy to tell their children that they can marry a white person, but “do not marry a Zulu”. Racism exists across all cultures and against all races. It is not limited to whites. {Let’s ban the word Racist}

Notice how that writer now still uses a word which is in our country ‘forbidden’ because it is considered ‘insulting’ and racist. Probably in his country it is not on the ban-list. He continues to write

Let’s dump that horrible word Racist, and all the subwords from that. Get more creative and hate people for who they really are rather than misuse a word because you think it excuses you. {Let’s ban the word Racist}

And uses also the word “hate”, which others want to see banned from the list of words we are supposed to be allowed to use.

A random boy from India, Arin Damn, writes

In our current society, we are bombarded with negativity and hate speech, particularly on social media. People use the word “hate” to express their opinions, and it often becomes a way to justify harmful behavior. This word has become a weapon that people use to attack others and spread negativity.

By banning the word “hate,” we can begin to shift our focus away from negativity and toward positivity. Instead of using words that create division and harm, we can choose to use words that bring us together and promote understanding. We can choose to use words that encourage love, empathy, and kindness. {Banishing Words: The Case for Eliminating Harmful Language}

But the positivity and negativity often lies not so much in the words, but in the background, people want to give to those words.

The word “hate” in the meaning of detest, loathe or despise, can well be the expression to say they can’t stand someone rather than say they hate someone. If you hate someone or something, you have an extremely strong feeling of dislike for them. But the last few years the word ‘hate’ is so often used in another context, more of ‘not liking’, which could even be said to have weakened the word ‘hate’ in bearing. For many if they say that they hate something such as a particular activity, they most often mean that they find it very unpleasant, or that they do not like it so much. It even came to mean that it is ‘not their cup of tea’.

I do not see why so many want the word “hate” to be banned when we can use ‘hate‘ in expressions such as ‘I hate to trouble you‘ or ‘I hate to bother you‘ when you are apologising to someone for interrupting them, whilst you do not like to interrupt them, or asking them to do something, when not wanting to be a burden for them. 

What about the use of ‘hate’ in expressions such as ‘I hate to say it‘ or ‘I hate to tell you‘ when you want to express regret about what you are about to say, because you think it is unpleasant or should not be the case.

It is true we can not escape the negativism when we would say

‘I hate to see‘ or ‘I hate to think‘

but what would happen to the word love after some time we said

‘I would not love to see’ or ‘I would not love to think’

It is not by banning this word ‘hate’ that we can begin to shift our focus toward positivity and promote a more empathetic and inclusive society. It would be lovely in case we all would choose words that uplift and unite, rather than those that tear us apart, but our world just exists of black and whites, pro- and contra’s, positives and negatives.

Though

I’m willing to bet that the majority of us reading this right now, regret having used the word hate at one point or another in their lifetime. I know I have and without going into specifics let’s just agree that I’ve used the word hate when I was angry and I regret it now. {An Argument that I Hate}

Like many other words we might not like so much, the word hate must exist in order to realise that we need it to go hand in hand with other necessary, concrete laws that there might be different opinions and that opposition is not always a bad thing but could also be a good thing.

We must have virtue and vice, good and evil, pleasure and pain and of course we must have hate so we can have love. Man would not be able to exist without these basic principles and simplicities in his or her life. {An Argument that I Hate}

It seems that all the above words are not yet the worst words. The worst Word in the English language is ‘Moist”.

do a search on Google and you will see that it’s one of the most hated words ever. I’m not sure why it’s so universally loathed but here’s a link from Discover Magazine with a quick explanation. {The Forbidden… #Writersprompt 2-27-23}

People magazine voted “moist” as the “most cringeworthy word” in English and actually made a video of their “sexiest men alive” saying the word. But why is “moist” so objectionable to 10-20% of the population? Is it the sound of the word, or is it the meaning? This author set out to answer that question, and he found that the meaning is the key. People associate “moist” with sexual connotations,

Discover magazine Flashback-friday – Why do so many people hate the word ‘moist’

So you see, the exclusion or deletion of words can happen for all sorts of strange reasons, with the cause of viewing it as objectionable grounded in the understanding certain people have of such a word.

Today certain people who like to censor us or wants to active as moral officers or language guards, make it more difficult to be mindful of the language we use and choose to avoid words that can be offensive or harmful to others, because what at one point is the right word to use the next day may be the wrong word to use.

The idea to embrace words that promote unity and understanding is great, but we must be aware we also need words that bring forward differences and contrasts.

+++

By the reactions to this daily prompt

1. Word Ban… I used to really dislike the word paradigm, as it was such a buzz, trendy word that everyone used to make themselves seem way more intelligent when needing to say problem, issue, situation, etc..
2. Why ??
3. Why should I ban a word?
4. Word Which will cause Ban
5. Words… – Fat – Fat cow.
6. Banning A Word – Retardation,
7. One Word to ban
8. Banning a word – to ban repeat
9. permanently ban N****
10. Daily prompt Easyyyy, guys the answer to this would be the word NO!
11. The Word is “No”.
12. An Argument that I Hate
13. Just My Thoughts Prompt # 12 I would ban all the filler words for silence.
14. I think everyone in South Africa would like to Ban the following 3 words : Eskom, Electricity, ANC
15. To ban Shit
16. I’m Am Sick Of Hearing The “F” Word
17. Fuck- I would like to ban it because it is over used , annoying, and I find it uncomfortable.
18. One Word to ban
19. WordPress asked me this! – The “N” word to ban = It’s a vulgar term that degrades anyone classified by it.
20. Shush – ‘shut up’ is one phrase I believe should be kept under lock and key because we really do not know when to use it.
21. Starting Your Words Again
22. Question: If I could permanently ban a word from general usage, that would be an aggressive one. Like F@ck, or Sh$t.
23. Words I’d permanently ban from General Usage.
24. Anything
25. The word i would like to ban! Mother fucker, bitch, etc…why only women!!!
26. Let’s ban the word Racist.
27. Prompt # 12
28. Good Riddance: The One Word I’d Ban Forever and Why It Needs to Go
29. Do we really need the Word Monarchy?
30. I would ban the word ‘Ban’ itself
31. “Marxism” because it’s a failure everywhere!
32. Bastard
33. Probably

Teenage advice

What advice would you give to your teenage self?

Looking back at my life, there have been so many times people working against me, trying to change my plans or to discourage me. Much too often I listened to others and did not dare to undertake certain adventures.

In Germany several times I received some offers to dance and/choreograph in ‘far away’ places. Being afraid to be too isolated and too far away from the family, I did not take the offer.

Also when I got an offer to make three shows on Broadway, it was a family reason that let me stay in Europe. Brothers had contacted me my mother was seriously ill and could die one of the days. So I stayed in Europe and missed the nice opportunity, because I had decided not to go to the States as a deserter, because the military had found out where I lived and that I had not done my military conscription. If I would have gone to the States I would not have been able to enter Europe without being imprisoned. I lost the court case for being released to do military service. As a Christian, refusing to take up arms, and as a dancer refusing the way out of the army, saying I would be gay (what I am not) I later then normal still had to do the conscription. (Somehow they had found my address in London, where I was living at that time.) So I came to do unarmed or civil service in Germany, losing a year at the ballet.

When I would be teen again, I would press myself to go for what I wanted to do. Today I advice youngsters not to resist their dreams.

When young, wanting to become someone, doing a certain job …. One has to go for it. One has to do everything to realise the dream.

Let nobody stop you or shatter your dreams. Do know that certain dreams will haunt you for all your life.

Take them up! Realise what is brewing in your teenage head. Go for it,whatever it takes, whatever you have to conquer!