Een Manifest voor Gelovigen

2011 was een woelig jaar in Katholiek België. Bepaalde gebeurtenissen deden de al zo lege kerken nog leger lopen en verscheidene mensen afstand nemen van het Katholiek geloof.

Volgens meerdere Katholieken is het christendom niet alleen een godsdienst van de interpretatie, maar ook van de incarnatie. Die incarnatie-idee, de idee van een spanning tussen verticaliteit en horizontaliteit, is zelf weer multipel interpreteerbaar, leidt dus zelf ook tot ‘pluraliteit’. (Volgens Tertio)
Indien zij de Bijbel meer ter hand zouden nemen zouden zij natuurlijk inzien dat er niet zo iets is als “Incarnatie” voor God, want na de dood is er niets meer volgens de Heilige Schrift. Dan vergaat de mens weer tot stof en as zoals er geschreven staat: “tot stof en as zult gij wederkeren”. De eerste mens was uit stof gemaakt en tot de laatst stervende zullen al de mensen na Adam eveneens vergaan tot stof nadat zij uit de verbinding van twee mensen zijn ontstaan. Voor het leven is er niets en na het leven is er niets. Allemaal zijn we hetzelfde lot toegeschreven, als de dieren en planten, geboren worden (ontstaan) en afsterven. (Genesis 3:19;2:7;Predikers 3:2,19; 12:7; 1 Korinthiërs 15:47) Zelfs Christus Jezus die aanschouwt wordt als de Verlosser en de man is waarnaar velen Christenen werden genoemd kwam tot stand (was geplaatst door de Heilige Geest) en werd geboren op enige wijze waarop hij vervolgens moest opgroeien onder moeilijkheden en met veel lijden zijn dood tegemoet moest zien, waarna hij in een graf werd gelegd. (Romeinen 5:8)

De Belgen hopen echter op een reïncarnatie van hun Kerk, waarbij zij enkel de Rooms Katholieke Kerk (RKK) in gedachten hebben. Zij hebben met lede ogen aangezien hoe hun Kerk is gaan doodbloeden en verwachten dat zij nu terug zal kunnen opstaan, zoals Jezus Christus verrezen is uit de doden. Maar zij vergeten te zien dat hun Kerk niet dood is. Op meerdere plaatsen kan men wel nog enthousiaste Katholieken vinden en enkele gelovigen die voor hun Kerk willen op staan en indien nodig er voor door het vuur gaan.

Verkeerdelijk denken velen wel van hen dat het de taak is van het christendom om zich aan te passen aan de verworvenheden van de moderniteit, bijvoorbeeld de wetenschap, de democratie, of nog de gelijkheid van man en vrouw (zie André Cloots in Tertio nr. 623). Volgens het weekblad Tertio geldt dat vooral, als die moderne eisen gegroeid zijn vanuit de christelijke inspiratie, maar dan bedoelen zij eigenlijk de Katholieke Inspiratie. Want het Katholicisme, dat zich meestal als ‘de Christenen’ beschouwt, heeft zich in het verleden steeds als een kameleon weten aan te passen aan de culturen en volkeren waar het zich wilde vestigen. Hierdoor zijn er in dat geloof zo veel heidense gebruiken binnen geslopen en is het een geloof geworden dat helemaal niet strookt met de leerstellingen van de man die zij beweren te volgen, namelijk Jezus Christus van Nazareth.

Volgens enkelen lijkt Cloots te suggereren, dat de interpretaties van de Blijde Boodschap en opvatting van het christendom als godsdienst door de verschillende niveaus gelijkwaardig zijn en aldus gelijk het ‘protestantisme’ opgevat kunnen worden. Dat leidt ertoe dat sommige katholieke theologen het christendom reduceren tot een versie van het jodendom zoals te vinden bij “de storende, maar boeiende profeet Jesjoea” (Tertio nr. 623). Eigenlijk is het katholicisme in hun ogen een grandioze en tegelijk verdraaide herinterpretatie van het jodendom. Daar treffen wij de grote moeilijkheid: vele Christenen willen niet inzien dat Jezus een Jood was en dat de eerste Christenen, de apostelen Joden waren en zich ook als Joden wensten te beschouwen. Ook vandaag nog blijven de Messiaanse Joden zich als Joden en Volk van God beschouwen. Zij hebben Jezus als de Messias aangenomen maar wensen hun Jood zijn niet opzij te schuiven, maar zijn er integendeel trots op dat zij als uitverkoren Volk van God verder in de voetsporen mogen stappen van hun leermeester Rabbi Jeshua (Jezus).

De Joden die Jezus als hun leermeester volgden begrepen maar al te goed zijn leer van doorgeven van het Goede Nieuws. Zij beseften dat één van de kerntaken die Jezus hun had meegegeven de Verkondiging was. Jezus had de opdracht gegeven, aan man en vrouw, oudere en jongere, zelfs kinderen, om uit te gaan in de wereld en het Woord van God te gaan verkondigen. Jezus had hun niet geleerd dat zij priesters moesten vormen die de enigen zouden zijn die dat woord van God konden verkondigen. Integendeel laat de Bijbel zien dat God Jezus als Hogepriester in de orde van Melchizedek heeft voorzien en dat na Jezus geen priesters meer nodig waren. Jezus moest nu onze enige bemiddelaar zijn en was het laatste Zoenoffer dat naar God was gebracht  geworden. Er zijn nu geen offers meer nodig enkel verkondigers of getuigers.

In Manifest Gelovigen nemen het woord worden de eisen van de ondertekenaars bekeken. Dezen worden nu door een groep Katholieken als ketters en protestants aanschouwd. Echter zijn die manifest opstellers diegenen die bepaalde ketterse leerstellingen opzij willen schuiven en naar de bron van het Christelijk geloof willen gaan. Zij willen nu juist terug tot een punt komen waar ware gelovigen mee kunnen helpen om dat Woord van God over de gehele aarde te verkondigen, zoals Jezus aan zijn leerlingen en toehoorders de opdracht had gegeven de wereld in te gaan om dat Goede Nieuws te brengen en mensen te dopen en zo de gemeenschap van gelovigen in de Allerhoogste te vergroten. Zij vinden dat elke burger moet toegelaten om zijn of haar rol in de parochie of  Kerk op te nemen, zoals het in het begin van de kerkgemeenschap gebeurde.

Er werd zelfs een website opgericht om tegen de opstellers van het Manifest op te treden.

Robrecht Michiels, emeritus hoogleraar van de faculteit Theologie en Religiewetenschappen van de KU Leuven, vindt dat de grote problemen in verband met het priesterambt nu ligt in de toelatingsvoorwaarden die de wijding onmogelijk maken van hen die de facto belangrijke pastorale taken verrichten, bijvoorbeeld vrouwen en gehuwden. Voor hem zijn zowel de traditionele priester als de pastoraal werkende nu in een ‘Grauzone’, een grijze zone of in goed Nederlands in een schemerzone terecht gekomen, doordat de facto beider taak zich in de sfeer van het gewijde ambt situeert.

Het Romeinse rijk had veel overgenomen van de Griekse cultuur en filosofie. Daar lag dan ook het probleem. De joodse verkondigers van Jezus’ boodschap dachten in termen van leven, bewegen, groeien, evolueren, worden. Een God die de ellende van zijn volk hoort en ziet. Een God die Boodschappers naar de aarde zendt door middel van engelen en profeten.  Het is een God die bereid is met de mensen samen op te trekken en hen door het leven te begeleiden.  In naam van die Jehovah God treedt de profeet Jeshua op. Hij troost, neemt angst weg, doet opstaan in waardigheid.

Vanaf het einde van de eerste eeuw werden deze ‘joodse’ verhalen over de joodse profeet Jeshua of Jesjoea, beter gekend onder de verkeerde naam Jezus, welke Heil tot Zeus betekend, steeds meer aan ‘heidenen’ verteld die geen weet hadden van de denkwijze en de spiritualiteit van Israël, maar wel goed gekend waren met hun god Zeus. De vroegere Christenen die dachten dat zij zich zo moesten aanpassen aan de tijd vonden het daarom niet slecht om hun leermeester zulk een naam te geven dat hij in het kader van de Zeus aanbidders zou kunnen aanvaard worden.

Volgens sommigen werden de aanpassingen aan het geloof gedaan omdat de geloofsverkondigers geen keuze hadden: voor de nu overwegend niet-joodse toehoorders moesten ze het ‘goede nieuws’ herdenken in termen, niet langer van worden en evolueren, maar van zijn. Maar dat is buiten de waard gerekend. Indien men er echt op wenste te vertrouwen dat God diegenen wel zal roepen die willen horen zou men het geduld hebben moeten opbrengen en toch moeten vasthouden aan de waarheid om deze dan langzaam maar zeker te laten binnendringen in de gemeenschap van heidense volkeren.

Het Christelijk schoentje en vooral het Katholiek schoentje knelt omdat men er van overtuigd is dat het christendom interpretatie vergt. Men vind daar dat de Kerk niet zonder hoog geleerden in de Godsdienstwetenschappen kan zijn en dat er noodzakelijk een leergezag nodig is dat zich kan beroepen op een traditie waarin volgens katholieke gelovigen de heilige Geest werkzaam is. Het leergezag is niet zomaar een van de vele centra van interpretatie dat zich daarbij nog zou moeten onderwerpen aan een moderniteit waartegen geen verhaal mogelijk is. Cloots lijkt uiteindelijk zelf toch een soort leergezag nodig te vinden, maar dan als een instantie die in de onvermijdelijk pluralistische veelheid van interpretaties “de extremen eruit haalt”. Dat is geen leergezag meer, maar een pragmatische organisatie die zich plooit naar de modes van de tijd, een beetje zoals in de politiek tegenwoordig.

Marcel Gauchet legt in zijn La condition historique (2003) uitdrukkelijk de band tussen de noodzaak van interpretatie in het christendom en de creatie van een ‘kerkelijk-priesterlijk instituut’ dat de gelovigen voorhoudt hoe ze de christelijke boodschap in hun eigen binnenste dienen te verstaan. De band tussen priesterschap en celibaat als een zeer vroeg christelijk ideaal moet volgens Gauchet eveneens in die context begrepen worden. Ook bij een andere niet-gelovige, de bekende socioloog Anton Zijderveld, vinden we een gelijkaardige opvatting (Tertio nr. 624). Dit zijn geen oprispingen van traditionalisten, maar inzichten van geleerden die niet direct betrokken partij zijn.

Pluraliteit van interpretaties zou volgens Cloots ook ingebakken zitten in de incarnatie-idee, maar volgens mij komt de meerderheid van interpretaties door dat wij met een meerderheid van mensen zijn met zeer verschillende karakters en zeer verschillende denkwijzen.

Voorgangers: Azerbeidzjaans evangelist Raoef Goerbanov en zijn vertaler Arie Pellegrom van Stichting Friedensstimme

Cloots zou zelfs willen dat niet de mens zich aan God moet aanpassen maar wel God aan de mens want hij zegt: “Moderniteit betekent dat zelfs godsdiensten of goden zich moeten onderwerpen aan de menselijke criteria” – lees: moderne criteria zoals de principiële gelijkheid van man en vrouw, bijvoorbeeld. Dat is de wereld op zijn kop zetten. God heeft zich in het verleden wel meerdere malen zich van Zijn goede kant laten zien en aanpassingen gedaan omdat mensen bepaalde dingen vroegen. God is dus wel bereidwillig geweest om zich aan te passen aan de mens. Maar er zijn toch limieten. Men kan niet gaan eisen dat God zich volledig aan de evoluerende mens aanpast en zich maar moet schikken aan de wensen van de mensen.

De gelovigen mogen niet vergeten dat God als Schepper van het alles ook de Meester van dat alles is. Hij is de baas. Hij wil echter geen dictator spelen en daarom heeft Hij na de zondeval de mens ook de volledige vrijheid gegeven om hun plan te trekken met alle gevolgen van dien. Maar Hij heeft de mens ook de mogelijkheid gegeven om tot een zalig leven te komen, waarin vrede overheerst en geen lijden aanwezig zal zijn. Maar om tot in die zalige toestand te komen zal de mens nederig genoeg moeten zijn om de verordeningen te volgen van die gene die het best weet wat het beste voor de mens is. Als wij de Wil van God opvolgen zullen wij door Hem ook in staat gesteld worden om tot die gelukzaligheid te kunnen groeien.

Ignace D’Hert, Marc Van Tente en Eddy Van Waelderen waren bij de eerste theologen die het manifest ‘Gelovigen nemen het woord’ ondertekenden. Ware orthodoxie is voor hen trouw blijven zoeken naar de steeds nieuwe zin die vanuit het Jezusgebeuren oplicht in de wisselende omstandigheden van het leven.

Daar ligt volgens mij de kracht van het Christendom dat zich moet wriemelen tussen de verscheidene volkeren en hen een aanvaardbaar iets moet aanbieden waarin zij zich kunnen terug vinden en voldoening kunnen vinden om hun geloof te beleven.

Ten tijde van Jezus keken de toehoorders al verschillend op naar de leerstellingen van die rabbi die het Woord van God op een eigenzinnige wijze kwam verklaren. De apostelen hadden onderlinge meningsverschillen over de wijze waarop men de leer van Christus Jezus moest volgen. Maar onder onderling overleg en onder leiding van de Heilige Geest kwamen zij tot voor iedereen aanvaardbare oplossingen, al moest men soms de ene met de andere laten gaan, of niet samen laten werken met nog een andere, om zo de vrede te bewaren of alles op zijn best te laten verlopen. Ook de eerste christengeneraties interpreteerden de ervaringen van Jezus’ leerlingen op verschillende wijzen. Na drie eeuwen waren er al zulke grote meningsverschillen dat de eerste grote scheuring in het Christendom optrad, waarbij diegenen die aan de macht van de overheersers toegaven en hun drie heidense hoofdgoden aanvaardden, zouden uitgroeien tot de grootste groep van gelovigen in dat Christendom. De niet-trinitariërs die zich wensten te houden aan het ware geloof van Jezus Christus werden zo de kleinste en de meest verguisde groep in het Christendom. De trinitariers konden de grootste groep worden omdat zij juist zo adaptief waren aan de menselijke gebruiken. Door zich aan te passen aan de wereldse machten en gebruiken kwamen echter zeer veel valse leerstellingen in het geloof, welke soms zo onverklaarbaar waren dat men ze maar als een aan te nemen doctrine bestempelde. Men ging zelfs zo ver te beweren dat diegenen die die opgelegde doctrines niet aannamen, ketters waren.

Niet bezette stoelen of Lege Kerkbanken een toekomstbeeld?

Om die aanpassingen te verdoezelen en om te zorgen dat de mensen toch niet de waarheid zouden kunnen vinden werd zelfs voor meerdere jaren verboden de Bijbel te lezen, omdat men wist dat de mensen dan zo toch de valse leerstellingen zouden kunnen ontmaskeren.

De Concilies van de vierde en vijfde eeuw gingen over om de Zoon van God te gaan definiëren als, “waarachtig mens en waarachtig God”, in tegenstrijd met de Heilige Geschriften, waarin God duidelijk laat horen dat Jezus Zijn geliefde zoon is (Mattheus 3:17).  Volgens bepaalde gelovigen een in die tijd magistrale en gedurfde onderneming, die echter vandaag totaal vreemd overkomt in een cultuur die vanuit alle wetenschappen én de ervaring dynamisch denkt. “Waarheid ‘is’ nooit, maar wordt altijd gezocht en nu en dan, gedeeltelijk en voorlopig, gevonden” volgens weer anderen volgens wie “Ware orthodoxie is trouw, niet aan een voor altijd vastgelegde leer, maar aan een moedig blijven zoeken naar de steeds nieuwe zin die vanuit het Jezusgebeuren oplicht in de wisselende omstandigheden van het leven.”

In overeenstemming met de wereldse heersers kon een tweede machtsstructuur naast de handelsmaatschappij bestaan indien deze de handel niet in gevaar bracht, maar eerder verder kon ondersteunen. Door zich aan te passen tot erkenning van de driehoofdige en tweehoofdige godheden waarbij ook beeltenissen mochten verkocht worden, paste dat mooi in de Romeinse handelskraam, niettegenstaande God duidelijk had gesteld dat er geen afbeeldingen van Hem of enig ander onderdeel van de schepping mocht gemaakt worden om te aanbidden. (Exodus 20:4; 1Johannes 5:21; 1 Korinthiërs 10:14; Openbaring van Johannes 20:4)

Het Katholieke blad Tertio geeft toe dat veel pastorale problemen ook een diepere theologische oorzaak hebben. Zo zijn er de toekenning van een zo gezegde hoogste kerkelijke macht, terwijl Jezus al de apostelen als gelijken der kinderen van de aarde stelde. Later kwam daar nog bij dat die Katholieke Kerk ging verbieden dat die priesters  of geestelijken zouden trouwen. Dat schiep dan wel allemaal problemen met veel andersdenkende, zoekende gelovigen die wensten trouw te blijven aan het evangelie. De ene gaat uit van de ‘vaste’ kerkelijke leer en dogmatiek welke zegt dat aan wat ‘de jure divino’ door Jezus is ingesteld niet kan worden getornd. De andere wil terug naar de inspiratie van de joodse Jesjoea of Jeshua/Jezus die de Bijbelse God van onvoorwaardelijke liefde aan de hele mensheid schonk: “Hem volgen vraagt vandaag, in een zo andere tijd, een grondig nieuwe hertaling van zijn ‘goed nieuws’” zeggen zij terecht. Zoals hoogleraar André Cloots het in Tertio nr. 619-620 uitdrukt: ook het christendom is in wezen altijd een zaak van interpretatie en dus ook van pluraliteit.

Jean Geysens van de abdij van Chevetogne vraagt zich af: “Waarom voelen we ons in de kerk zo vlug door elkaar bedreigd?”

Jean Geysens wijst er op dat de polarisatie een uitdaging is om ook te komen tot theologische dialoog tussen de verschillende stromingen binnen elke kerk. Ook volgens mij hoeven wij daar niet bang voor te zijn. Indien wij werkelijk navolgers van Christus Jezus willen zijn (= Christenen) zouden wij als broeders en zusters met elkaar begripsvol moeten omgaan en voor elkaar hopen dat wij samen kunnen groeien om zoals Jezus te zijn en tot “in Christus‘ te komen.

Het samenspel van Schrift, Traditie en rede geeft niet steeds hetzelfde inzicht in de omgang met de nieuwe uitdagingen die op ons, christenen, afkomen. De polarisatie is een uitdaging om ook te komen tot theologische dialoog tussen de verschillende stromingen binnen elke kerk. Dit is bijzonder moeilijk omdat de spanning tussen de strekkingen vaak zeer emotioneel geladen is. Om te komen tot een mogelijke uitwisseling van gaven moeten we, zoals de benedictijn zegt, de karikaturen van de ander overstijgen in een zoeken naar de positieve waarde die wordt nagestreefd.

De Katholieken zouden meer moeten zien achter de woorden van Benedictus XVI die toegaf dat de kerk niet het licht is maar dat zij het licht ontvangt van Christus.

Al de gelovigen zouden moeten inzien dat de Kerk de weg is waarlangs God tot ons komt. Zij die deel willen zijn van de Kerk, zouden samen deelgenoot moeten willen zijn van die gehele gemeenschap van gelovigen die samen bondgenoot van mens en wereld, samenleving en cultuur moeten zijn. In hun groeifase van geloof zal de bereidwillige gelovige zich moeten aanbieden aan God om zich te laten leiden door Gods Woord (de Bijbel en Zijn uitingen naar de individuen toe door Zijn Kracht: de Heilige Geest).

In Manifest Gelovigen nemen het woord wordt ingegaan op de malaise in de Katholieke Kerk waar een groot deel er de voorkeur aan geeft vast te houden aan de instelling van de Rooms Katholieke Kerk waar Paus en konsoorten heiliger zouden zijn dan Jezus, die de ondertekenaars willen volgen, maar nu terug gefloten worden.

Rorate die het Rooms Katholieke Nieuws brengt vindt dat het manifest “Gelovigen nemen het woord” weinig perspectief biedt op een oplossing van de crisis die de kerk doormaakt. Volgens hen lijkt het wel ‘progressief’, maar bestendigt in werkelijkheid fundamenteel de bestaande problematische toestand van de liturgie in de kerk. Zij hebben de indruk dat de kerkcrisis wordt gebruikt om er een uiterst betwistbare visie op het ambt door te drukken: eigenlijk mag er volgens het manifest geen kerkelijke hiërarchie zijn. “De oplossing daarentegen, die tegelijkertijd theologisch, pastoraal en cultureel verantwoord is, bestaat erin prioritair het aantal parochies fors terug te schroeven, door sluiting van kerken en allerlei fusies te komen tot meer levenskrachtige gemeenschappen met minder priesters.” schrijven zij.

Maar zij kijken over het feit dat in de Benelux al meerdere kerken zijn gesloten en priesters vandaag meerdere kerken moeten bedienen. Daarbij zijn zij door die uitbreiding overvraagd en kunnen zij hun apostolisch herderswerk minder goed uitvoeren. De meeste burgers zien er ook tegen op om zich ver te verplaatsen voor een dienst en blijven daardoor ook weg uit de eredienst die hen ook al niet veel aansprak doordat het meestal maar een passieve bedoening was, waar iemand van voor wat stond voor te lezen zonder echt gepassioneerd te zijn.

Volgens de Katholieke achterban is een kerk zonder priesters, lachwekkend. Maar de pastores of herders in de vroegere tijden waren toegewijde mannen en vrouwen die hun tijd naast hun dagelijkse activiteiten ter beschikking stelden van de gelovige gemeenschap. Het waren geen mensen die een speciale opleiding in een of ander theologisch college of universiteit hadden gelopen.

De Vrouw en gewone leken in de Liturgische dienst

Over kwaliteit van de lekenliturgie is het ook zeer dikwijls huilen met de pet op volgens Rorate, maar die indruk hebben zij omdat zij niet verder gaan kijken dan die enkele Katholieke Kerken die een leek eventjes iets laten voorlezen of zeggen zonder die uitgebreid aan het woord te laten in de vorm dat deze de mensen van vandaag zou willen aanspreken. Op dat vlak mag er wel modernisering of aanpassing zijn naar de hedendaagse tijd. Die modernisering is ook buiten Katholieke Kerken voelbaar, maar ook in het protestantisme zijn er die zeer kordaat conservatief willen blijven en zelfs bepaalde moderne toestellen of hedendaagse muziek instrumenten als ‘zondig’ aanschouwen en niet bruikbaar in de eredienst.

Rorate betreurd het dat in de praktijk lekenvoorgangers in de liturgie – helaas – veelal grotere leken in het vak zijn dan de meeste priesters, waardoor er een banalisering van liturgie en verkondiging is, welk een van de factoren is die de kerken reeds veel te veel hebben doen leeglopen. En van de weeromstuit is het niet mogelijk om goede liturgie te brengen in een lege kerk. Maar heeft de RKK hier zelf niet veel schuld aan doordat zij zich er jaren tegen verzet heeft dat de mensen de Heilige Schrift zouden lezen en bestuderen, omdat zij zogezegd er niet bekwaam voor zouden zijn om die woorden te begrijpen.

Vandaag zijn wij zeer ver af van de eenheid waarvoor de stichter van het christendom, Jezus uit Nazareth, de Christus. Indien de Katholieke Kerk er niet voor zorgt dat er meerder sprekers naar voren komen om de Blijde Boodschap te gaan verkondigen, zullen zij zeker geen nieuwe gelovigen tot hun kerkgemeenschap kunnen trekken.  Die Blijde Boodschap kwam eerst tot gewone eenvoudige lieden.  Het was in de eerste plaats tot hen dat Jezus zich richtte en hen liet verstaan dat zij met het inzicht dat zij door hem konden krijgen verder moesten trekken om anderen er van te overtuigen dat de Messias op de aarde was gekomen. Jezus wenste geen rangorde of verdeeldheid onder zijn volgelingen (Johannes 17:21), en er was de apostelen zeer veel aan gelegen de eenheid van de christelijke gemeente te bewaren (1 Korinthiërs 1:10; Judas 17-19).

Naarmate wij de Tijd van het Einde naderen wordt het belangrijker dat het getuigenis van de Blijde Boodschap en de nabijheid van dat Koninkrijk van God wordt verkondigt.

Stilaan moet er terug worden afgeweken van het vals onderwijs dat al in de eerste eeuw in het christendom kwam. Zij die willen vasthouden aan doctrinele regels die door een bepaalde Kerkinstelling zijn opgelegd houden de vooruitgang naar een tot in Christus levende gemeenschap tegen.

God is Liefde

Essentieel moet eenieder die gelovig is in God en in de Zoon van God er naar streven de leer van Christus proberen volledig te begrijpen en dan ook navolgen. De kennis van die Leer van Christus zal eenieder die het ware geloof wil zoeken verder voeden om zijn zoektocht naar God te vervolledigen en uiteindelijk klaar te geraken om in Gods Koninkrijk binnen te gaan.

Al die gelovigen zullen moeten de handen in elkaar slaan om samen op weg te gaan en om nog meer geëngageerde aanwezigen te lokken, die een veel ruimer gebied bedienen dan de huidige parochiekerken.

Rome zal een visie op het ambt dat gebaseerd is op eigen smaak en verlangen onder geen enkel beding ernstig nemen. Maar het zal moeten inzien dat het die visie die uit gaat van het gegeven van Bijbel op de lange duur niet zal kunnen tegen houden. Ofwel zal de RKK halsstarrig vasthouden aan het celibaat en aan het alleenrecht tot theologisch opgeleide priesters in hun erkende centra, waarbij geen uitbreiding van de taken voorzien zal zijn naar leken toe, maar dan zal de Kerk haar aanhangers niet zien toenemen, wel eerder verminderen naargelang hun leden ouder worden en sterven. Zij zullen, volgens de Heilige Schrift, niet incarneren om terug als lid van de RKK mee de kerkgebouwen te vullen.

Maar het is niet de massa waarop God mikt. Hij heeft via Christus Jezus ons laten weten dat wij moeten opletten, want de Poort is nauw en velen kunnen zich misschien wel geroepen voelen, maar weinig zijn uitverkoren, en zullen bekwaam zijn om de rit tot het einde vol te houden.

Juist om iedereen te helpen om de wedloop tot een goed einde te volbrengen, zal de kerkinstelling zich bereid moeten verklaren om iedereen mee te laten helpen. Dat is trouwens één van de belangrijke elementen van Christelijke naastenliefde, dat elke Christen iedereen rondom zich graag bij hem in het Koninkrijk zou moeten willen hebben.

Het Vaticaan zal moeten inzien dat de trein van het geloof niet mag ontsporen maar ook niet zonder brandstof mag geraken. Hun trein lijkt voor het ogenblik alle energie nodeloos te verliezen omdat de kerkinstelling blijft vasthouden aan menselijke regels, in plaats van Goddelijke regels te verkiezen.

De mens kan niet zonder het wereldse en daardoor is het begrijpelijk en maar normaal dat de gemeenschap van gelovigen zich ook in die wereld moet aanpassen, maar daar hoeft zij haar geloof nog niet voor op te geven. Hoe dat geloof beleden wordt en hoe men de mensen rondom zich benadert, dat kan wel aangepast worden aan de tijden. Op de werkwijze en uitvoering van beleving kan men de mogelijkheid laten tot trendsetting of evolutie. Daar kan men een spoor vinden waar voortdurende structuurhervormingen moeten door gevoerd worden. In het mee gaan van de tijd kan en moet de gelovige echter steeds zijn ogen gericht houden op de Enige Ware God. Maar hij moet bereid zijn Gods glorie over hem te laten komen om zo een glorie van godsbeleving te laten uitstralen. Daarom is het zo belangrijk dat de gelovige tracht een levende kerk te behouden die mee gaat in de tijd en andere dat leven kan zien dat beter is dan het werelds leven. “De glorie van God is de levende mens en het leven van de mens is gericht op het zien van God”, zei Ireneüs van Lyon.

De RKK moet inzien dat zij niet mag navelstaren en zal met de andere kerken er bewust van moeten worden wat anderen zozeer nodig hebben om het moderne Zelf tot een betere ontplooiing te brengen. Hierbij zal zij ook oog moeten hebben voor het moderne individualisme dat in crisis verkeert in een wereld die meer chaotisch begint te worden doordat overal het ik, het geldgewin en het materialisme zijn  gaan primeren. Net nu is het Ware Geloof daar de tegenpool van. Want daar was Jezus in spe de eerste communist avant la lettre. In Jezus leer komt her er op aan dat wij alles samen leren delen en er naar toe werken om allen samen iets heerlijks op te bouwen. Daar is geen plaats voor ieder voor zich.

Nu wij alsmaar dichter bij de Eindtijd komen zal het nog belangrijker worden om de Kerk van God te laten bloeien en mensen het licht te laten zien. Dat moet niet door enkele geleerde ‘theologen’ gebeuren maar door de volledige gemeenschap van gelovigen.

Het zal aan die gemeenschap van gelovigen liggen om anderen van de zin voor het volgen van Gods Wet te overtuigen. Hierbij zullen zij hun volledige liefde voor God naar buiten moeten laten stralen. Vandaag zijn er nog minder mensen in geïnteresseerd in die ongrijpbare God. Maar als gelovigen in een betere toekomst moeten allen van de geloofsgemeenschap de jongere generatie, die als geen ander de financiële, ecologische, ethische en esthetische gevolgen van dat individualisme zal moeten dragen, laten inzien welk een kansen zij laten liggen indien zij niet gaan voor een betere wereld die in handbereik kan zijn als zij de Wil van God zouden opvolgen.

Laat daarom elke gelovigen opstaan en mee warmte en leven geven aan dé zin van leven in het Geloof. Jezus navolgen is het belangrijkste wat een gelovige die zich Christen noemt moet doen. En Jezus heeft die opdracht gegeven hem na te volgen en het Goede Nieuws te brengen aan allen die het wensten te horen en allen die willen begrijpen. En zij die begrijpen moeten handelen en iet op de banken stil blijven zitten. Dat elke gelovige dan ook op staat van zijn stoel en mee werkt om het geloof te verspreiden.

+

Lees hierover meer in:

1. Manifest Gelovigen nemen het woord
2. het Manifest: Gelovigen nemen het woord
3. Manifest: [On-]Gelovigen nemen het woord
4. Gewijde ambt uit schemerzone halen
5. Website nagelt priesters aan de schandpaal: ‘Deze pastoors zijn ketters’
6. Naar sterkere centrumkerken met minder priesters
7. Beminde gelovigen
8. Manifest Temmerman
9. Bedenkingen Leegloop der kerken
10. Oproep tot eensgezind getuigenis
11. Verkondigen van Evangelie opgetekend in de Bijbel
12. Opdracht tot Getuigenis

Aanverwant:

1. Christenen
2. Eerste Eeuw van het Christendom
3. Positie en macht
4. Staat gebaat bij religie
5. Religie belangrijk in maatschappij
6. Belangrijkheid religie voor Belgen beperkt
7. Religie en samenleving één geheel
8. Godsdienst scheidt mensen niet maar verbindt
9. Religie, Wet en Leven
10. Ethiek of religie
11. Religie als universele dwangneurose
12. Scheiding van kerk en staat
13. Werpt Bourgeois zich nét niet iets teveel op als ‘minister van godsdienst’? Minister van godsdienst en caesaropapist Geert Bourgeois (N-VA) verzet zich tegen het principe van scheiding tussen Kerk en staat!
14. Theoloog Stijn Van den Bossche: ’Woord- en communiediensten zijn niet de eerste oplossing’
15. Provinciaal dominicanen schrijft brief aan Aartsbisschop Eijk:
    Geachte bisschop,Eergisteren las ik in Trouw, dat u het kerkbestuur van de parochie St. Jan de Doper in Vecht en Venen opdracht gegeven had om de pastoraal werker Tejo van der Meulen te ontslaan. Als redenen werden in de krant genoemd: het houden van een preek en het meebidden van het tafelgebed.Ik wist niet wat ik las.
16. Charles Spurgeon: Pas op voor religieuze kicks
17. Sandra Schneiders over vernieuwing religieus leven
18. God is levend maar dienst voor God bestaat niet meer
19. Engelse tieners vinden religie schadelijk
20. Apathie voor het geloof & Vorm van Eredienst
21. Religie bedreigt in vrijheid
22. Christenen minderheid
23. Eenheid van het Lichaam van Christus
24. Messiaanse en andere Joden moeten gesprek aangaan met Christenen
25. Religieuze mensen zijn betere burgers
26. Keerpunt in de Kerk
27. Gemeenschappelijk handvest voor religie
28. Godsdienst als antigif voor morele crisis
29. Uitvaren
30. Christen worden iets anders dan lid worden van een kerk.
31. Een kerk verlaten om lid te worden van een ander
32. Waarom verlaten jongeren de Kerk?
33. Heidense tempels & Kompromis met kerkvaders
34. Religie en secularisatie in Amerika en Europa
35. Nederland tegelijk Geseculariseerd & erg Religieus
36. Ander geloof- naar een actief pluralisme in Vlaanderen
37. Verschuivingen in religiebeleving
38. Sekten in context van secularisatie
39. Vrijheid. Denken en handelen in naam van godsdienst
40. Fictieverhalen religies
41. Geen aandacht voor priestertekort
42. Gehuwde mannen als priester
43. Vrouwelijke priesters in Katholieke kerk
44. Huisrituelen
45. De voordelen van een kleine gemeenschap of een huiskerk
46. Leesdienst
47. Drie kernbegrippen op de weg naar succes
48. Geloof heeft te maken met hoe je voelt
49. Geen vrede zonder vrede onder religies
50. Niet elk religieus geweld is religieus
51. Godsdienst geneest
52. Zeus een heerser van hemel en aarde
53. Heil tot de gezondene van God of Zeus

In het Engels:

1. Most pastors unsatisfied with prayer lives
2. God, Religion … Whatever –Churchgoing Youth Falling Away from the faith
3. God, Religion … Whatever –Churchgoing Youth Falling Away from the faith 2