Onbesef van pesten op school

Als men de reactie van het onbegrip hoort als een moeder de rechtszaal uit komt na de straf uitspraak van de politierechter kan men inzien waarom er zo veel scheef loopt in onze maatschappij.

Zelfs diegene die oorzaak is van de rechtszaak beseft nog niet wat hij gedaan heeft en bagatelliseert zijn daad. ‘Ik begrijp niet dat ik voor zo’n futiliteit voor de rechtbank moet komen’, zei Robin in de rechtszaal.

Vervlogen tijden van de leerkracht met de stok. - Image by tim ellis via Flickr

Voor hem lijkt het een kleinigheid en maar een spel om niet naar een leerkracht te luisteren en deze voor de klas te kijk te stellen. Wat is er niet aangenamer om te laten zien hoe sterker men kan zijn dan de leerkracht? Is het niet tof om de leerkracht voor aap te zetten? Of hem letterlijk of figuurlijk voor de klas uit te kleden?

Meer dan 85 procent van de kinderen en jongeren zegt ooit al een keer vernederd te zijn op school. Voor bijna de helft is het bijna dagelijkse realiteit. Ook de leraars krijgen bijna dagelijks hun portie van vernedering te verwerken. Hun geduld wordt ook constant op de proef gesteld.

Het oplopend verbaal en fysiek geweld lokt bij de verschillende partijen weerwerk op. Dat maakt dat ook leerkrachten hun geduld verliezen of gewild een aparte houding aannemen om zich te verzekeren dat zij zelf geen slachtoffer zouden worden.

Zo is er de laatste jaren een verhoging van psychische terreur gekomen. ‘Heel wat jongeren hebben op school te maken met kwetsende of discriminerende opmerkingen van medeleerlingen’, zegt Vanobbergen. ‘Daarnaast vervloeken opvallend veel leerkrachten wel eens iemand, of dreigen ze met slechte punten.’ De leerkrachten komen niet enkel onder druk van de leerlingen ook de directeurs brengen over hen een last door de beperking van hun opvoedingsmacht en onder het mom van de evaluatiecijfers en normen die moeten behaald worden om met voldoende leerlingen voldoende lesuren voor de school te kunnen hebben.

Zelfs fysiek geweld kan of wordt er weinig opgetreden de laatste jaren, doordat men er zich niet mee wil of mag moeien. De cijfers zijn erg schrikbarend als men hoort dat driekwart van de leerlingen al eens het slachtoffer was van fysieke agressie, 42.procent kreeg er al te maken met meerdere vormen van fysiek geweld en vooral leerlingen doen elkaar met opzet pijn. en dan spreekt men enkel van de vastgestelde feiten. enorm veel wordt verzwegen én door de kinderen zelf én door de schooldirectie die de school niet in de media wil zien komen met zulke slechte berichten.

Nog erger wordt het voor een school als deze wordt geconfronteerd met seksueel overschrijdend gedrag, zeg maar ongewenste seksuele handelingen, die ook meer en meer voorkomen. enekel jaren werd een verkrachting van een lerares al snel gebagatelliseerd en voor jongeren leek zulk een gebanaliseerd geval gerust aantrekkelijk om eens troeven te halen en stoer over te komen. Want men moet vandaag ‘Cool’ zijn.

Kinderrechtencommissaris Bruno Vanobbergen vindt dat er meer aandacht moet gaan naar seksuele vorming, zodat jongeren heel duidelijk weten waar ze de grens moeten en kunnen trekken. “Op zijn minst moet het nog meer uit de taboesfeer gehaald worden. Dat ze weten dat ze erover kunnen praten.”

De kinderrechtercomissaris vergeet dat het schoentje kneld omdat moraal en respect in deze wereld helemaal zoek zijn geraakt. Terecht moet een kind beschermd worden, maar dat betekend niet dat het zo maar alles moet mogen kunnen. De ukkie zal moeten weten waar het zijn  of haar plaats is en wat het op welke leeftijd al of niet zal mogen doen. Elk kind zal en zou moeten leren om met anderen om te gaan. Het zal ook moeten leren zichzelf maar nog meer ook anderen lief te hebben en te aanvaarden als medemens. De basisschool moet die basisvaardigheden van sociaal contact en relatievorming aanleren. Verder moet op jongere leeftijd de basisregels van etikette aangeleerd worden.

Het kan niet dat in een programma “De laatste show” een man niet beschaamd verteld dat in Japan ons Westelingen als onbeschoften aanzien en dat hij het niet logisch vond dat hij als hij te gast was moest wachten tot de gastheer ging zitten. Dit was slechts één punt van etikette regels die hij aanhaalde hem te verwonderen. Maar al de anderen waren enkele jaren geleden hier ook normaal en zouden eveneens vandaag nog steeds deel moeten uitmaken van de beleefdheids regels. Mar wij kijken nu op naar jonge volwassenen die zulke beleefdheidsregels niet meer kennen en ook onvoldoende respect hebben geleeerd naaar anderen toe. Het respect naar ouderen of meerderen is volledig verdwenen. Hoe kunne zij dan zelf dit gaan aanbrengen aan anderen?

Doordat de maatschappij zulk een druk op de mensen legt om goed voor te komen, moeten velen met twee gaan werken om de eindjes aan elkaar te knopen. Door hun werktaak blijft er geen tijd meer over om zich met de kinderen bezig te houden. De ouders kunnen geen tijd meer maken voor de kinderen doordat zij volledig opgeslorpt worden door het verdienen van de nodige centen en door het nodige huishoudwerk dat achteraf nog moet gebeuren, terwijl er verder ook niet veel tijd meer overblijft voor zelf ontplooiing.

Vanuit de school krijgt de leerkracht het verbod om zich met opvoeding bezig te houden, want dat zou zijn taak niet zijn. Maar men vergeet dat als de ouders er geen tijd voor kunnen maken, wie gaat zich er dan mee bezig houden? Plus hebben veel ouders andere besognes doordat zij met hun partner al genoeg relatieproblemen hebben dat zij zich nog niet eens met de problemen van die ‘lastblokken aan hun been’ kunnen bezighouden. Indien het dan geen blok aan hun bene is wordt er dikwijls verkozen om het als de beste lieveling te verwennen zodat de ander de slechte kan zijn. Door die verwenning krijgen wij later allemaal het deksel op onze neus.

Het gebrek aan oog voor de omgeving, normen en waarden maakt dat zij die voor de vorming van de volgende generaties moeten instaan dit niet met die kroost of met die leerlingen kunnen mee geven. Dat zal teweegbrengen dat op volwassenleeftijd velen hun zullen moeten gaan aanpassen en als het ware moeten gaan herscholen om de jusite houding te kunnen aannemen of om tot goede verhoudingen te komen met de mensen rondom hen.

In huis krijgen tegenwoordig veelleerlingen al veel geweld te verwerpen, verbaal zo wel als fysiek. De wederzijdse vernederingen die er plaats grijpen doen een verkeerd beeld vormen van hoe men in de wereld iets gedaan kan krijgen. Hoewel geweld thuis extremer kan zijn voor een minderheid van de kinderen en jongeren, springt de ruwheid van de omgang tussen leerlingen onderling en tussen leerlingen en leerkrachten op school er uit.

Voor de ontspanning heeft men tegenwoordig ook de prestatiedrang die extra druk op legt. Buitenschoolse activiteiten worden niet zo zeer als een doel om zich geestelijk te verrijken aanzien, maar als een extra mogelijkheid om mee te pronken.
De jeugdbewegingen mag een buitenbeentje geworden zijn, want diegenen die er nog naar toe willen gaan, zoeken daar niet meer de boeiende ervaring om overlevingscursus te krijgen (zoals wij vroeger bij de scouts kregen) maar enkel om lekker te ontspaanen en alles eens lekker los te gooien. Wel valt nu op dat men daar en in bepaalde clubs over gaat naar uit de band springende ‘dopen’ en dat men daar dan weer vaker extreme straffen gaat uitdelen, die soms weinig educatiefs in zich hebben.

Dat er nu eindelijk eens een voorbeeld wordt gesteld naar de gemeenschap dat het tergen van leerkrachten en het orde verstoren in de klas niet toelaatbaar zijn mag een goede wending genoemd worden. Ook dat het eindelijk eens in de pers uitgesmeerd wordt dat leerkrachten zich nu al extra moeten verzekeren tegen geweld op school, maar ook voor pesterijen en geweld na de schooluren, tot zelfs in het priveleven van de lesgevers.

Ann Van Driessche van het Vlaams Gemeenschapsonderwijs vindt het jammer dat het tot een rechtzak is moeten komen voor die leerling. Maar eindelijk heeft een leraar eens de moed genomen om stappen te ondernemen en te reageren op een situatie die al veel te lang getolereerd is moeten worden.
Mevrouw Van Driessche zegt: ‘Normaal moeten zulke problemen binnen de school kunnen worden opgelost. Door de leerling te laten nablijven, hem een of meerdere dagen uit te sluiten of zelfs uit de school te verwijderen. De leraar moet het te vaak alleen oplossen, maar ook de ouders hebben een rol. Dat kan via een pedagogisch contract over de houding van de leerling, dat ook de ouders onderschrijven.’

Directies zouden veel meer achter hun leerkrachten moeten staan en ouders zouden veel meer in de vaardigheden moeten geloven van de mensen die een opleiding hebben genoten om onderricht te geven. Daar waar zij die taken van opvoeding niet kunnen uitvoeren moeten anderen het wel overnemen, anders loopt het mank in onze maatschappij.

Lees hier over:

• Boete van 110 euro en meteen ook strafblad voor Robin (19) > Rechter veroordeelt leerling wegens pesten van leerkracht
• Geweld is dagelijkse kost voor Vlaamse jongeren
  Vloeken, roepen, bedreigingen: voor veel Vlaamse jongeren is het dagelijkse kost. Zeventig procent was thuis al getuige van geweld, driekwart werd ooit al slachtoffer van fysiek geweld op school. Daders daar zijn vooral medeleerlingen, maar ook leerkrachten maken er zich schuldig aan.
  

  Geweld op de speelplaats van de school - hh, Het Nieuwblad

• 225.000 à 300.000 leerlingen tussen de 10 en 18 jaar die minstens drie vormen van fysiek en psychisch geweld binnen de school hebben ervaren