Hongerwapen

Twee jaar geleden werd voor het eerst in de geschiedenis genoteerd dat er meer dan 1 miljard mensen chronische honger leden. Ondertussen heeft een op zes mensen chronisch honger en dat aantal blijft maar stijgen. Het is niet dat in die landen waar zo wordt geleden iedereen in het nauw zit. Integendeel vinden wij daar de dictatoriale leiders en hun accolieten die stinkend rijk zijn en dagelijks nog rijker worden.

Naast een te grote aanwas van de bevolking en een te grote last op de grondgebieden door verkeerde akkercultuur ligt volkerentwist aan de grootste oorzaak.  Per hoofd van de bevolking is er te weinig goede landbouwgrond beschikbaar. Falende regeringen, zo wel ter plaatse als de toekijkende niet ingrijpende landen die de lijders laten teren op de bevolking en het geld aan de wapens besteden, moeten schuldig verklaard worden. Er is niet enkel het schietwapen maar erger nog de honger die bewust als wapen wordt gebruikt.

In 1978 waarschuwde “De Aarde, je Leven” (lijvige studie van 300 blz A4): ” hoe meer grote agro-industrie (en dus minder kleine boeren) hoe meer honger in de wereld”.

Het idiote is dat de meeste hongerige Afrikanen in de buurt wonen van goede of redelijke landbouwgrond. Die ligt echter meestal grotendeels braak of kan niet bewerkt worden door de voortdurende strijd die er geleverd wordt. Evneens moeten bewoners constant zich voor het geweld verplaatsen en kunnen gewoon geen tijd of rust vinden om zich toe te leggen op de bewerking van het vruchtbare land. Daardoor blijven haar bewoners straatarm. De vluchtende ouders vinden onderweg ook onvoldoende eten voor hun kinderen die veel te grote afstanden moeten afleggen en door ontbering zieker worden totdat de natuur haar selectie van eliminatie van de zwaksten verricht.

Anderzijds zijn er landen die maar door gaan de kostbare vruchtbare grond op te offeren voor megalomane projecten en voor grond uitterende grootschalige monoculturen die uiteindelijk verschraalde onvruchtbare grond achter laten. Ontbossing voor monoculturen die makkelijk opbrengen of moeten voorzien voor biobrandstoffen in plaats van voedingswaren. Het eten is van secundair belang. Maar de dollarbriefjes volstaan niet om het duurdere ingevoerde eten te kunnen betalen. De totaal afhankelijk gemaakte bevolking zal het onderspit moeten delven.

Daarnaast zijn er de rijke landen die protectionistische maatregelen stellen en er graag op toe zien dat zij zelf wel een afzetmarkt vinden maar liefst niet te veel moeten invoeren van die landen. De levering van wapens brengt een deel van de winst en daarnaast kan men dan hulpgoederen bezorgen die dan wel aangekocht worden door de eigen bevolking, maar het is lekker geld dat binnenstroomt, waar de bron ook moge van komen.
Verder zijn er de fytosanitaire regels die zeer belemmerend werken tegen export van de producten van arme boeren in Afrika. Daardoor kan Afrika maar een fractie exporteren van wat haar kleine boeren kunnen produceren. De markten die er wel zijn, worden grotendeels bedient door grootschalige landbouw.

In Afrika en Zuid-Amerika valt er een eindeloze trek als eenrichtingsverkeer op te merken waar iedereen zijn heil tracht te gaan zoeken in de stad, met gigantische krottenwijken als gevolg. De vlucht van het platteland laat ook niet voldoende grondwerkers op het veld over om de monden van de stadsbevolking te voeden.
Andere landen worden dan weer geplaagd door een explosief toenemende welvaart die vraagt om meer en meer voedsel, maar de boerenstand kan aan die vraag steeds minder voldoen.

Voice of America, de officiële omroep van de Amerikaanse overheid, heeft de hongersnood in grafieken gegoten en legt de verbanden bloot tussen de afwezigheid van regenval, de voedselprijzen en de vluchtelingenstromen.

Naar eigen zeggen verwerkte de omroep tienduizend gegevens in de grafieken. Het artikel raakt vier thema’s aan die een rol hebben gespeeld in de hongersnood in de Hoorn van Afrika. Eerst wordt de droogte aangestipt. Somalië krijgt steeds minder neerslag tijdens de regenseizoenen. De tegenvallende oogsten brengen een forse prijsstijging van de landbouwgewassen met zich mee. De hongersnood gaat gepaard met nieuwe vluchtelingenstromen.

Door middel van Google Trends legt Voice of America ook pijnlijk bloot hoe weinig aandacht de (Westerse) media hebben voor de hongersnood in de Hoorn van Afrika. Deze zomer was er even een piek in de berichtgeving, maar vandaag verslapt de aandacht opnieuw. (Apache News Lab)

Maar het hongerprobleem spits zich niet toe op Afrika. Veel mensen vergeten dat de geïndustrialiseerde lande stilaan ook meer en meer zullen moeten gaan opkijken naar een chronisch honger probleem. en dan hebben wij het niet over de boelemie, hypoglykemie of de door schimmel geïnfecteerden e.a. patiënten die ook met een onstilbaar honger gevoel zitten.

De hoorn van Afrika kan het wereldnieuws halen, alsook als er natuurrmpen zijn en de bevolking hoge nood heeft aan voedsel en andere hulpmiddelen kan de wereld even wakker geschud worden en aangesproken worden via de media. Maar chronische honger is zo endemisch dat het relatief veel minder aandacht krijgt. Het is dan ook geen wereldschokkend nieuws, of neemt ook niet zulk catastrofische vormen aan dat de media er aandacht willen aan besteden. In bepaalde landen werkt er zelfs drie kwart van de mensen met honger in de landbouw. Zij liggen aan de bron van het etenspakket, maar toch kunnen zij er neit van genieten. Dit door de invloeden van buiten af.

Ook al is er voor het ogenblik nog voldoende voedsel voor iedereen maar een slechte verdeling, blijken ook in rijke landen mensen gedwongen te zitten in het armoede straatje waarbij zij eten als een niet te aanschaffen product moeten zien. Door de te hoge werklasten worden vele mensen in de industrielanden als te prijzig afgeschreven en moeten deze hun plan maar zien te treffen. Ook zij zien zich steeds meer verarmen en van het ene sukkelstraatje in het andere geraken. En zij blijven op alle gebied op hun honger zitten.

Gebrek aan een goed beleid en goed openbaar bestuur komt mee aan de orde liggen van het probleem dat verder ondergraven wordt door gebrek aan voortzetting in het onderwijs en zorg voor hygiëne.
Algemeen valt er daar aan een opvoedingsproject gewerkt te worden.

Er moet verder meer toegezien worden op het juiste gebruik van de landbouwgronden en een afwisselende groei van plantaardige producten en een vermindering van de vleesconsumptie zodat de veel te veel groen consumerende dieren per kilo meer voedsel kunnen over laten. De groeiende vraag naar vlees betekent een groeiende vraag naar meer graan. Bij het begin van de economische hervormingen in China in 1978 werd slechts zeven procent van het graan als veevoer gebruikt, maar in 1990 was dit al twintig procent en dan voornamelijk voor varkens. Nu stijgt de vraag naar rundvlees en kip ook. Meer vlees betekent meer graan – twee kilo graan meer voor elk kilo kip, vier kilo voor varkensvlees, zeven kilo voor rundvlees. Naarmate de Chinezen rijker worden, zullen zij meer vlees, melk en eieren consumeren. Maar als de graanvoorziening daarmee geen gelijke tred houdt, zullen de voedselprijzen stijgen. (Ode)

Wij zouden allen meer bewuster moeten worden van wat wanneer wij eten en hoeveel. Het is belangrijk dat wij er op toe zien dat niet enkel een product wordt aangeschaft dat op een eerlijke manier is verworven, maar dat ook een goede ecologische voetafdruk heeft. er moet op de eerste plaats een Eerlijke handel zijn, waarbij de natuur ook zo min mogelijk belast wordt. Verse, lokale seizoensvoeding vormt het andere segment waar meer aan gewerkt moet worden. Het beperkt niet alleen de milieukosten vanwege transport maar houdt de natuur ook meer in evenwicht, plus ondersteund het de plaatselijke bevolking en is goed voor de lokale economie.

Als men daarnaast meer respectvol met de grond om gaat door deze volgens seizoenen en afwisseling te bewerken kan men deze langer productief houden zonder de omgeving verder te belasten. De biologische landbouwmethode is beter voor de bodemkwaliteit, het milieu en de gezondheid van boeren en consumenten. Biologische producten hebben een hogere voedingswaarde.
Onder dat biologische moet ook het gepruts met de genen bekeken worden. Hoe ver kan men gaan met het inwerken op de structuur van een product. Aan genetische manipulatie van voedingsgewassen zitten risico’s voor milieu en gezondheid.Men moet daar veel bewuster mee omspringen en het is de consument die hier in geval van ontsporing door de wetenschappers en agricultuur er een halt toe moeten roepen.

 

Lees hier meer over:

• ‘Chronisch honger voor meer dan een miljard mensen’
  Jan Marijnissen in gesprek met Hoogleraar Jan Douwe van der Ploeg over China en de boeren, Afrika en de honger, de wereld en de toekomst.
• Hongersnood, veroorzaakt door klimaatverandering?
  Het is helemaal geen toeval dat de gemeenschappen die het zwaarst door de droogte getroffen worden, niet alleen gebukt gaan onder een aanhoudend conflict maar ook decennia lang genegeerd werden en misprezen door regeringen die de nomaden als een ongewenst reliek uit het verleden beschouwen.De hongersnood maakt duidelijk dat arme mensen uiterst kwetsbaar zijn voor weersomstandigheden zoals een extreme droogte of een gebrek aan regenval. Regeringen en de internationale gemeenschap moeten nu mensenlevens redden maar tegelijk moeten ze die chronische kwetsbaarheid van de gemeenschappen verminderen. Daartoe moet de plaatselijke bevolking beter voorbereid zijn om de cycli van droogte de baas te kunnen.
• Wie geeft China straks te eten?
  Steeds sterker wordt de druk op China’s beperkte landbouwgrond. Explosief toenemende welvaart vraagt om meer en meer voedsel, maar de boerenstand kan aan die vraag steeds minder voldoen. In de eerste twee maanden van vorig jaar stegen de graanprijzen in de 35 voornaamste steden van China met ruim veertig procent. Paniekerig hamsteren dreef de prijzen nog verder op. Om deze op hol geslagen prijsstijging in bedwang te houden, gaf de regering 2,5 miljoen ton graan uit voorraad vrij.
  +
  Naast het verdwijnen van de landbouwgrond wordt water bestemd voor irrigatie voor andere doeleinden gebruikt – een groot probleem in een land, waar de helft van de landbouwgrond wordt geirrigeerd. Tussen 1950 en 1978 steeg het geïrrigeerde gebied van twaalf miljoen naar 45 miljoen hectare, of met bijna 1,2 hectare per jaar. Maar sindsdien is met het schaarser worden van het water het gebied slechts met 190.000 hectare per jaar uitgebreid, niet half genoeg om tegemoet te kunnen komen aan de snel stijgende vraag.
• Begin een revolutie aan uw eettafel

 

Het lezen waard:

• Assistance needed now for families in Africa
  “…it’s easy to feel skeptical that personal giving can make an impact, but I’d argue that it can.” – Stacey Edgar, Global Girlfriend 
• Displaced Somalians forced to flee again
  More than 5,000 displaced Somalian families were recently forced to move again as fighting between militant groups loyal to the government … 
• Madagascar experiencing new cases of leprosy
  As economic and social insecurity rises in Madagascar, new cases of leprosy are beginning to emerge, IRIN reports.

 

de dictatoriale leiders en hun accolieten stinkend rijk zijn en dagelijks nog rijker worden