De Protesteerder door Time verkozen tot Persoon van het jaar

Het Amerikaanse wekelijks verschijnend opinieblad Time Magazine brengt elk jaar tegen het einde van dat jaar een belangrijke persoonlijkheid naar voor als “Person of the Year“.

Time Persoon van het jaar: De Protesteerder

Dit jaar kwamen volgende figuren in de kijker:

• Kate Middleton de Hertogin van Cambridge en sinds april echtgenote van Prins William
• Ai Weiwei is een invloedrijk hedendaagst Chinees artiest en dissident.
• Representative Paul Ryan, een Congreslid van de V.S.; House Budget Committee voorzitter, wiens deficit-reduction plan hem de “invloedrijkste Amerikaanse politicus” maakt.
• William McRaven een V.S. Marineadmiraal. (Hoofd van de Joint Special Operations Command en commandant van de SEAL Osama operatie)

Maar zij kregen niet de voorkaft van het spraakmakende tijdschrift.

TIME legt vaak de nadruk op de belangrijke personen op het wereldtoneel en brengt meestal die figuur op de cover terwijl zij die dan verder in het blad bespreekt.

Speaker of the United States House of Representatives, Joseph Gurney Cannon; Eerst Omslag van Time Magazine - Time magazine, Volume 1 Issue 1, March 3, 1923

Als eerste werd in 1927 Charles Lindbergh belicht. Onder de volgenden mocht men ook Adolf Hitler en Jozef Stalin aantreffen. Dus het komt er niet op aan dat men het met die personen al of niet eens is. De focus ligt op het belang van en de inwerking door die personen of activiteiten op de gebeurtenissen.

Geschiedenis duikt dikwijls enkel in een terugblik op. Gebeurtenissen worden enkel beduidend wanneer er wordt op terug gekeken.  Het gebeurt meer dan eens als men er midden in zit dat men niet beseft welk een waarde het heeft. Zowel overschatting als onderschatting kan zich dan voordoen. Enkel de tijd zal het in het juiste perspectief kunnen plaatsen.

Maar nu en dan is het nuttig om even stil te staan en te kijken waar wij nu voor het ogenblik staan en aan toe zijn. Hiervoor waren er vroeger journalisten die hun pennekrabben noteerden zodat geïnteresseerden een kijk op de wereld konden krijgen met enkele dagen vertraging. Het dag en weekblad was later met de radio en televisie de mogelijkheid geworden om met verscheidene opinies geconfronteerd te worden.

In de 21ste eeuw is daar een grondige verandering in gekomen. Het communicatiemiddel heeft andere wegen gevonden in het internet verschijnsel. Facebook en Twitter zijn naast het SMS’sen belangrijke middelen geworden om berichten de wereld in te sturen en anderen te motiveren om ook te reageren.

Vijftig jaren geleden lag het aan de toegewijde mensen om voor bepaalde zaken op te komen en te gaan marcheren. Het weren gemotiveerden die het nuttig vonden hun tijd in een actie te steken en dachten er ook iets mee te bereiken. Toen werd er nog opgekomen en gevochten voor idealen en voor burgerrechten. Men marcheerde voor vrede en tegen de Vietnam Oorlog. Onrechtvaardigheid wilde men uit de wereld en men dacht door er een stem voor te brengen dat men er verandering in kon brengen. De wereld bleef doordraaien en men zag sommige demonstranten later overlopen naar het andere veld. Zij werden bedrijfsleider of politicus. (Denk maar aan mei 1968). Die demonstranten droegen hun hart toen wel op de juiste plaats. In de wereld werd door diegenen geprotesteerd die hun hart hadden voor een ethisch oogpunt of volgens een politiek idealisme.

Men kwam op voor anderen of voor belangen die meerderen aan gingen, waarbij de omgeving, het milieu niet vergeten werd. Er werd geprotesteerd voor meer mensenrechten en voor het beschermen van de natuur. In de 70er jaren werd opgekomen tegen Iran en Portugal; in de 80er jaren sprak men zich uit tegen nucleaire wapens in de V.S. en Europa, tegen de Israëlische bezetting van de Westelijke Jordaanoever en Gaza, tegen communistische tirannie op het Tiananmen Plein en Oost-europa. Protest was de natuurlijke voortzetting van politiek door andere middelen.

Maar toen kwam een lange stilte waarbij men de indruk kreeg dat alle protest gedoofd was en dat de jongeren in niets meer geïnteresseerd waren dan hun eigen kleine hoekje en gratuite plezier.

Toen er vroeger demonstraties waren bleek iedereen verenigd in een zelfde front met dezelfde idealen. Men ging voor dezelfde gedachte. Vandaag is dat niet meer het geval. Zelfs acties met dezelfde naam kunnen totaal verschillend van in- en output zijn.

The Protester Person of the Year - Image by Greg Lilly Photos via Flickr

Wanneer wij kijken naar de Bezettingsbeweging treffen wij manifestanten aan die duidelijk niet allemaal dezelfde ideeën schragen waardoor zij zich verenigd voelen in die Occupy Movement.  Op de verscheiden plaatsen waar er bezettingen zijn heeft men duidelijk niet altijd dezelfde agenda. Enige schijnen op de Vereniging van Burgers of Citizens United te concentreren, terwijl anderen kijken naar de ongelijkheid van mensen hun financiële toestand, zich concentreren op de verschillen tussen rijke en arme, terwijl anderen meer kijken naar de banken en opnieuw in andere landen meer aandacht geschonken wordt aan het politieke systeem.

Algemeen zou men toch een gemeen noemer daarin kunnen zien, welke er op neer komt dat het gaat om de essentie van een algemene mensenrechten verzoek.

Niemand had kunnen vermoeden dat, wanneer een Tunesisch fruitleverancier zichzelf in brand stak op een openbaar plein in een stad, dit een kettingreactie van protest teweeg zou brengen. Normaal had dit vroeger misschien eventjes aangehaald geworden zijn in een hoekje van de krant en vlug vergeten zijn.  Men had het nauwelijks op een kaart weten te vinden. Zeker zou men niet verwacht hebben dat zulk een zelfdoding protesten zou ontsteken die dictators in Tunesië, Egypte en Libië en ratelregimes in Syrië, Jemen en Bahrein zouden neerhalen.

Soms kan een bijna ongemerkt feit in één land de trekker overhalen en in andere landen van de wereld de val aan het rollen brengen. (Denk maar aan Sarajevo en de Eerste Wereldoorlog)

Overal dit jaar hebben mensen over de mislukking van traditioneel leiderschap en de zwakheid van instellingen geklaagd. Het gemor groeide over de samenstromende menigte uit. Van een plaatselijk individueel klein protest groeide het uit tot bijna ongecontroleerde samenscholingen en bezettingen wereldwijd.

Mark Zuckerberg Stichter & CEO van Facebook

Vorig jaar werd Mark Zuckerberg, de oprichter van Facebook, onderscheiden met de titel Person of the Year. Het zijn systeem dat verder bijdroeg tot de verspreiding van de nieuwtjes en uit te voeren bijeenkomsten en demonstraties.

Nadat de De 26-jarige Tunesiër Mohamed Bouazizi het gepest van de politie zodanig beu was dat hij uit protest thinner over zich goot en er vuur aan zette. “In Tunesië,” zegt zijn 16 jarige zus Basma, “is waardigheid belangrijker dan brood”. En veel mensen die vonden dat zij niet in waardigheid meer konden leven vonden het nu hoog tijd om daar tegen te reageren. Zij gingen de straten op. Ook al wensten de lokale dagbladen en nationale media er niet op in gaan vond het wel gehoor via andere kanalen zoals Facebook, Twitter en Blogs op het internet. Dat internet zorgde er ook voor dat de buitenwereld kon horen wat er gaande was.

Vanuit de saaie Tunesische stad van Sidi Bouzid, 125 mijl ten zuiden van Tunis, konden oproepen en berichten anderen motiveren en op de hoogte brengen van wat er liep te gebeuren. Als een virus verspreide de protestbeweging over het noorden van Afrika, over Spanje en Portugal naar andere werelddelen als Amerika, Australië, Zuid Afrika en zelfs China.

In de Verenigde Staten werd Bezet Wall Street of Occupy Wall Street het grote startschot om de Wereld van Financiën tegen de schenen te stampen. De Occupy Movement werd een beweging van protest waar niemand kon aan voorbij gaan. De voorbije maanden had in de andere landen iedereen de mond van vol, terwijl het hier even in de kijker kwam maar door verscheiden uitschuivers in de papiermand belande voor de vergetelheid.

Arabisch Protest De Nieuwe Lente

In de rest van de wereld ging het niet enkel om de Arabische Lente of het Griekse protest tegen de enorme bezuinigingen in hun land. Men ging tekeer tegen het wanbeheer, de gulzigheid van de economische machthebbers en politici. Onrechtvaardigheid en bedrog werd op alle fronten aangekaart en aangevallen. De vroegere communistische blokken als de Sovjet Unie en China konden er ook niet aan ontsnappen. De afgelopen week stroomden de straten van Moskou en andere Russische steden alweer vol in protest tegen de verkiezing van president Poetin.

Zelfs het zogenaamde communistisch land dat nu eerder de kapitalistische dictatuur van de enkelingen is, begint stilaan scheuren te krijgen.
Een lang aan de gang zijnde discussie tussen boeren en plaatselijke beambten in zuidelijk China ontplofte in een open opstand deze week nadat dorpsbewoners de regeringsleiders wegjoeg, wegversperringen voor bereide en zelfs zich met zelfgemaakte wapens begon te bewapenen. Het conflict in Wukan, een kustnederzetting nabij het dat industrieel opkomende centrum in Guangdong Provincie, escaleerde op maandag nadat inwoners vernamen dat een van de door hun geselecteerde vertegenwoordiger, van de plaatselijke communistische Partij, om te onderhandelen was gestorven in gevangenschap op het politiekantoor.In het land ziet men op verschillende plaatsen grote bedrijven opgericht worden op van de plaatselijke bevolking afgenomen grond. Zij die met weinig moeten toekomen zien nu aparaatsbonzen zichzelf verrijken op kosten van de anderen.

Die verrijking op kosten van anderen is de grootste doorn in het oog van velen en brengt eigenlijk de meeste mensen op de been.

Time omschrijft de vele demonstranten als “mannen en vrouwen, vooral uit het Midden-Oosten, die hun regeringen lieten vallen en die democratie en waardigheid tot bij mensen brachten die dat daarvoor nooit gekend hadden”.  ”Massaal en effectief straatprotest was een wereldwijde eigenaardigheid totdat het een jaar geleden plots het bepalende thema werd. De betoger maakte weer geschiedenis”, aldus de Time redactie woensdag. Het magazine prijst hen omdat ze niet opgaven, zeker niet toen ze werden aangevallen met traangas en kogels.

Men kan niet uit het oog verliezen dat het hier gaat om een harde realiteit van een volk dat zich werkelijk in een hoek gedrukt voelt. Voor vele van de demonstranten is het geen spelletje, al lieten sommigen in België dat hier wel zo verstaan. In dit land werd het respect volledig met de voeten getreden en zagen verscheidenen de kans mooi om eerder tumult te zaaien en zichzelf een pleziertje van hun leven te gunnen.

Een demonstrant op het Egyptische Tahirplein in Cairo: de demonstrant is Time's Persoon van het Jaar. Foto AP / Khalil Hamra

Op wereldvlak is het echter geen linkse hobby of een uiting van verwaande jongeren, zoals sommige politici wel eens zouden durven beweren. Vele jaren hebben de mensen heel wat moeten en kunnen slikken, maar nu blijft hun ‘eten in de slokdarm zitten’. Ongenoegen kan soms heel diep zitten omdat het heel reëel is. Meerderen worden al jaren als citroenen uitgeknepen en weten maar geen gehoor te vinden bij hun eigen politici noch bij de algemeen overkoepelende grootstaat, zoals de Europese Unie of de verenigde Staten van Amerika. Griekenland bijvoorbeeld wordt zo goed als uitgeknepen. Maar kijk ook eens naar Egypte waar demonstranten vandaag nog altijd opgepakt en gemarteld kunnen worden. En vooral Syrië waar duizenden mensen het slachtoffer zijn van militaire repressie.

Veel mensen willen nu dat het rookgordijn weggetrokken wordt en komen op voor hun eis tot een heldere articulatie en codificatie van de gebruiken die men wil gaan handhaven, met aan soepel systeem dat zo wel Grondwettelijke rechten als de veiligheid van natie en de omgeving van deze wereld beschermt. Voor de protesteerders is het duidelijk dat wij moeten komen tot een voor iedereen aanvaardbare levenskwaliteit. Iedereen moet namelijk kunnen overleven en dit is vandaag niet zo.

Het is alsof mensen eindelijk hebben gezien dat wij zo niet verder kunnen gaan op de weg die onze materialistische wereld beoogde. Mensen zijn ziek van de “zaken zoals gewoonlijk”  en willen heldere signalen van verandering en meer rechtschapenheid.

In enkele maanden tijd kon een beweging zich uiten zodanig dat zij een belangrijke gebeurtenis werd waaraan wij niet kunnen voorbij gaan en maakte dat deze protestbewegingen de Time’s Person of the Year prijs kon verdienen.

Rick Stengel in Time schrijft: “Is there a global tipping point for frustration? Everywhere, it seems, people said they’d had enough. They dissented; they demanded; they did not despair, even when the answers came back in a cloud of tear gas or a hail of bullets. They literally embodied the idea that individual action can bring collective, colossal change. And although it was understood differently in different places, the idea of democracy was present in every gathering. The root of the word democracy is demos, “the people,” and the meaning of democracy is “the people rule.” And they did, if not at the ballot box, then in the streets. America is a nation conceived in protest, and protest is in some ways the source code for democracy — and evidence of the lack of it.”

+

Time Person of the Year 2011 The Protester

Read the

• Cover Story: The Protester By Kurt Andersen
• Person of the Year Introduction By Rick Stengel

Lees ook meer in:

Unrest Is Best: Time Magazine’s Person Of The Year Is ‘The Protester’

+++

Related articles

• The Protester named 2011 Person of the Year by Time Magazine (marcusampe.wordpress.com)
• Onderbroeken, vreemdelingen en rechtsstaat (marcusampe.wordpress.com)
• Op straat voor waardigheid #3 de Rest van de Familie (marcusampe.wordpress.com)
• Metafoor over een generatie (marcusampe.wordpress.com)
• Occupy Movement Verzwegen in de media (marcusampe.wordpress.com)
• Anti-Crisis anger calling out (marcusampe.wordpress.com)
• Verontwaardigd over Indignados (marcusampe.wordpress.com)
• Justififiable anger or just anarchism (marcusampe.wordpress.com)
• ‘The protester’ named Time’s person of year (vancouversun.com)
• Time Person of the Year 2011: The Protester (VIDEO) (blippitt.com)
• Who Should Be TIME’s Person of the Year 2011? (leggotunglei808.wordpress.com)
  From tsunamis to budget battles to revolutions, 2011 has been a tumultuous, news-packed year. Who influenced the news most, for better or worse? Tradition dictates that TIME’s editors choose the Person of the Year, but we want to know: if you were in charge, who would it be?
• Van Jones on America’s Uprising: It’s Going To Be an Epic Battle(alternet.org)
  
  As the grassroots sit-ins and marches that originated as Occupy Wall Street spread to other cities, Van Jones, lead evangelist for the American Dream movement, took the stage Monday at a Washington, DC hotel where organizers of the institutional element of the progressive movement converged at Take Back the American Dream.
• Tea Party Lessons for the Left (thedailybeast.com)
  paradoxically, only if this new left protest movement embraces some crucial lessons from the Tea Party movement—and if it outgrows certain impulses from 1968 that continue to loom large in the left’s imagination.
• ‘The Protester’ named Time magazine’s person of the year (smh.com.au)
• An Idea Whose Time Has Come (adask.wordpress.com)
  Mohammed Bouazizi’s suicidal protest should scare the hell out of politicians around the world.  His death illustrates how a single, seemingly insignificant event can trigger consequences that can’t possibly be anticipated or prevented.  We live in an age where people are under so much stress–where there is so much anger, fear and frustration is bottled up–that a society or entire region of the world that appears “orderly” can suddenly explode into confrontations and revolution.
• Sarah van Gelder: Where the 99% Get Their Power (huffingtonpost.com)
  Whatever issue you care to name, from childhood obesity (linked to agribusiness subsidies) to war (linked to the power of the military-industrial complex), from a watered-down health care bill (linked big pharma and health insurance corporations), to a failing economy (which Wall Street and corporations have depleted in favor of global speculation), the power of the one percent is at the root of the problem. And the power of the 99 percent is key to the solution.
• Occupy Wall Street attracts NYC tourists (msnbc.msn.com)
  Zuccotti Park has become a hub for more than demonstrators. Visitors, curious to see protest in action, are regular arrivals. Some take photographs of themselves, protesters and their signs in the background. On a typical day they clog the pedestrian traffic in the area, which is often bustling with financial district employees pushing their way through.
• Peter Goodspeed: Mohamed Bouazizi, ‘Son of the whole world’ (fullcomment.nationalpost.com)
  The single most important monument to the Arab Spring is a grave, marked by a grey block of cement, on the edge of a small, dusty cemetery in the Tunisian town of Sidi Bouzid. It points toward Mecca and is decorated with a small, fluttering Tunisian flag and a marble plaque inscribed: “The martyr Mohamed Bouazizi, born on March 29, 1984, died on January 4, 2011.”