Toffe persoon van het jaar 2011

Time Magazine Coolest Person Committee wenste beslist de Koelste Persoon vast te stellen op basis van iemand die zijn ‘cool’ zijn voldoende uitgetest en doordringend was, zelfs duidelijk ‘naar de malloten die aan het tijdschrift Time werken’ (dixit Joel Stein).
Zij definieerden koel in de klassieker Marlon Brando wijze, een onbreekbare kalmte vermengd met een vertrouwen dat van niets nodig heeft dat van anderen komt. Koel is meer ‘hoe’ dan ‘wat’; zij beschouwden wereldleiders, zangers, computerkrakers en een weekbladcolumnist welk voor hen als een evidente keuze werd aanschouwd.

Voor het Time team van het comitee mocht Ryan Gansje, de Koelste Persoon van het Jaar 2011 worden. Volgens hen een man die is taai, maar emotioneel. Een filmster die een gevecht op de straten van Manhattan afbrak en ook werd aangetroffen Strumstick, een instrument als een ukelele, spelende terwijl hij in een Manhattan straat liep.  Een Oscar kandidaat die ook rookt, graffiti etiketteert en een voorliefde heeft voor het poseren naar het fototoestel met een vuist, maar dioramas maakt en ook openbare balletklassen naast kleine meisjes neemt. Hij is de enige acteur, aangezien Andy Kaufman, om als een kelner te werken nadat hij het in showbusiness gemaakt heeft. Hij is er één die een rockband heeft die een maand spendeerde om een marionetvertoning van de kinderen in Los Angeles te begeleiden. Hij is een man die een protest veroorzaakte buiten Time & LifeMagazine  toen Peoplemagazine Bradley Cooper in plaats van hem als de Sexyste Levende Man koos.

Geen wonder dat die man in Amerika op de eerste plaats kon komen terwijl ik, in Europa, toch liever een heel ander personage genomineerd zou wensen te zien. Iemand die zijn of haar nek durft uit te steken is in mijn ogen veel koeler dan een paraderend idool.

Mannoubia Bouazizi mother of Mohamed Bouazizi, Tunisia

De nieuwe President van Tunesië Mohamed Bouazizii  voegde zich bij de vendelzwaaiende menigte in Sidi Bouzid in herdenking van de fruitverkoper Mohamed Bouazizi die met zijn zelfmoord een golf van onrust ontstak die van Sidi Bouzid over de gehele Arabische wereld uitbreidde.

Mohamed Bouazizi zijn moeder zou veel vrouwen kunnen vinden die met haar mee voelden maar ook die de moed kregen om uit het donker te komen en hun stem te laten horen.

In december 2010 begonnen de gebeurtenissen zich op te stapelen welke leiden tot de afdanking van de tijdlang President geweest zijnde Zine El Abidine Ben Ali in January 2011.   De Jasmijnrevolutie bracht de vlucht van  Zine El Abidine Ben Ali naar Saudi-Arabië en op 23 oktober moesten verkiezingen voor een grondwetgevende vergadering een democratische staat tot de burgers brengen om hen in vrijheid te laten leven. Deze verkiezingen, waaraan 112 politieke partijen meededen, waren de eerste vrije verkiezingen die Tunesië ooit gekend heeft en moesten een eerste stap naar een democratie zijn, maar voor het ogenblik is er nog niet veel van te merken.

In januari en februari 2011 vonden in Egypte grootschalige protesten plaats. De demonstraties en rellen waren sterk geïnspireerd door de succesvolle Jasmijnrevolutie in Tunesië. De opstand was hoofdzakelijk een campagne van vredelievende civiele weerstand, die een serie van demonstraties naar voor bracht met marches, daden van burgerlijke ongehoorzaamheid en arbeidsstakingen. Miljoenen manifestanten van een variatie van socio-economische en godsdienstige achtergronden eisten de omverwerping van het regime van hun land. Van januari 2011 volgde Egypte en andere Noord-Afrikaanse landen in de deelname aan het protest .

Gewelddadige reactie van de autoriteiten – met de politie die het vuur opende op betogers – ontstak de verdere woede en vermeerderde verdere protesten.
Samen met grote aantallen werkloze afgestudeerden, frustratie wegens het tekort van vrijheden, de overvloeden van de regerende klas en woede over de politie bruutheid kwam men samen om een onweerhoudbare golf van openbare woede te ontsteken. Elke dag die voorbij ging groeiden de demonstraties groter en intenser. Politieauto’s en regeringsgebouwen werden in brand gezet. Studenten, leraren, advocaten, journalisten, vakbondsleden, menselijke mensenrechtenactivisten, oppositiepolitici en gewone mensen vulden de straten om het economisch beleid van hun regering, corruptie en repressie te veroordelen.

De zelfdoding van dhr. Bouazizi ontketende een golf van opgekropte woede over de Arabische wereld; inspireerde een dozijn naäpers tot zelf-offering in Arabische hoofdsteden van Caïro tot Algiers; en uitgebroede protesten die de techniek van civiele weerstand deelden met stakingen, demonstraties, marchen, bijeenkomsten en het gebruik van sociale media zoals Facebook en Twitter om zich te organiseren en bewustzijn te verhogen.

“Het thema om de waardigheid van de mensen te herstellen drong de Arabische opstanden door,” zei Marc Lynch, een internationale zaakexpert aan de George Washington Universiteit en redacteur van het online tijdschrift Buitenlandbeleid.

Spontane opstanden hebben dictators in Tunesië en Egypte omvergeworpen; deden Libië in burgeroorlog belanden; voorzagen brandstof voor bloedige confrontaties in Syrië, Bahrein en Jemen; vuurde straatdemonstraties aan in Algerije, Irak, Jordanië, Marokko en Oman; en trokken manifestanten naar de straten van Koeweit, Libanon, Mauritanië, Saudi-Arabië, Soedan en Westelijke Sahara.

Yemen Female Protesters

In die landen was het normaal dat de mannen alles beslisten en dikwijls moesten vrouwen  zich in een hoekje stil houden. Maar dit maal mochten de vrouwen merken dat het hen werd toegestaan ook op de voorste rangen te komen om deel te nemen. De wereld zou hen kunnen zien marcheren tussen de mannen.

Duizenden vrouwen werden opgeroepen om zich mee te verzetten tegen het bewind en om de uitzetting te eisen van de lange tijd heerser van Jemen. Optochten in solidariteit met de Taiz manifestanten barstte uit in verscheidene steden en latere gingen de Tunesische vrouwen deelnemen aan die opstanden .

Geboren in Somalië en wonende in Caïro sinds 2005, is Mevr. Hibaaq Osman een globale politieke strateeg die in Somalië, Ethiopië, Soedan, Jemen, Egypte Duitsland en de Verenigde Staten heeft geleefd. Zij is de stichtster en voorzitster van het in 2004 gelanceerde Karama (“waardigheid” in Arabisch), een netwerk van activisten over het Midden-Oosten en Noord-Afrika die er aan werken om geweld tegen vrouwen te beëindigen en vrouwelijke politieke deelname in het Midden-Oosten en Noord-Afrika te bevorderen. Zij is een senior fellow van de James MacGregor Burns Academy of Leadership aan de Universiteit van Maryland en werd onlangs een van de 500 meest Invloedrijken moslims genoemd door het Prince Alwaleed Bin Talal Center voor Moslim-Christelijke Verstandhouding aan de Georgetown Universiteit in 2009. Aangestelde als V-DAG Speciale Vertegenwoordiger voor Afrika, Midden-Oosten en Azië, heeft Hibaaq Osman het internationale werk van V-Day in deze gebieden sinds 2002 geleid,  delegaties geleid naar Afghanistan, Palestina, Korea, Indië om samenwerking met plaatselijke vrouwactivisten te vormen.

Mvr. Osman is ook mede-oprichtster van de Coalitie voor Vrede (Copa) in de Hoorn van Afrika, die de Verenigde Staten regering onder druk zette om een positief buitenlandbeleid in Afrika te handhaven en is een frequente auteur, adviseur en grondgedachtespreker op het gebied van de rechten van internationale vrouwen, vrede en conflictresolutie, politiek en mensenrechten in de Midden-Oosten en Afrika’s.

In de huidige omwentelingen in het Midden-Oosten en Noord-Afrika vecht zij met anderen voor volle participatie van vrouwen in de politieke hervormingen.

‘Een democratie waarin vijftig procent van de bevolking niet meedoet, is geen democratie maar hypocrisie’, zei Osman bij har bezoek aan Nederland in juni.

Zij was in de zomer in Nederland om met allerlei mensen uit de sector en de politiek te spreken om er voor te zorgen dat er mogelijk ondersteuning vanuit Nederland, de Nederlandse regering en de Europese Unie voor politieke participatie van vrouwen in de actuele democratiseringsprocessen in de Arabische regio zou gegeven worden. Daarvoor had zij  in samenwerking met Hivos een bijeenkomst geörganiseerd in Cairo waar plannen werden gemaakt om de emancipatie van vrouwen en hun politieke invloed in de Arabische regio te verbeteren. Hivos werkt als partner van Karama mee aan deze lobby en werkt aan versterking van lokale organisaties.

In het westen konden wij ook beelden zien van de betogingen met vele vrouwen als manifestanten. Alle soorten van vrouwen voegden zich aan deze revoluties toe; vrouwen met kinderen, vrouwen zonder kinderen, rijke, arme, omsluierde en ongesluierde. Een groot deel van die vrouwen hebben veel opgegeven om aan de opstanden deel te nemen. Zij hebben vele zaken gedaan welke voorheen ongezien waren en men voor een islamitisch land niet kon indenken dat er met vrouwen zou gebeuren. Wie zou er kunnen hebben indenken dat in zulke beperkende islamitische landen die vrouwen politiek actief  zouden kunnen worden?

Volgens Mevr. Osman zijn de vrouwenstemmen er nooit stil geweest, maar worden zij nu uiteindelijk gehoord, zoals het ook hoort.

Zij zegt: “Het belangrijkste om te blijven onthouden is dat vrouwen vooraan stonden tijdens de revolutie in Egypte, maar ook in de rest van de regio; in Jemen, Syrië, Libië, overal. Vrouwen maakten hierin hun eigen beslissingen en wat dat betreft is er geen weg terug.” “Een groot deel van die vrouwen heeft veel opgegeven om mee te doen in de revoluties. Zij zullen hun gevecht niet zomaar weggooien. Zij verdienen dat ook hun rechten worden gerespecteerd.”

Mevr. Osman zag een artikel uit Times Magazine ‘Thank you for the revolution, but go back home now’ en vindt dat zo iets typisch is voor wat er bij vele revoluties  is gebeurd: “Vrouwen doen actief mee in de revolutie maar hebben vervolgens geen stem in de hervormingen. Regeringen hebben de neiging om óf een bepaalde hoeveelheid vrouwen toe te laten in het parlement, zonder dat zij echte macht krijgen, óf zij willen zich alleen richten op ‘het grotere plaatje’ van het landsbelang in plaats van in te gaan op ‘een detail’ als vrouwenzaken. Dan wordt gezegd dat aandacht voor vrouwen later komt. Dat láter, daar moeten we extreem voorzichtig mee zijn, ook nu in de Arabische regio.”

Mona Safwan, een deelnemer in de mars op 8 maart, de Dag van de Vrouwen in Jemen zei: “De vreedzame strijd door de media en door mensenrechtorganisaties verzocht, de vreedzame sit-ins, zij hebben geen vrucht gedragen en ook de vreedzame verzoeken en vreedzame strijd om dit land niet. Nu vervoegen wij de vrouwen omdat de vreedzame middelen niet gewerkt hebben. Het moet een revolutie zijn.”

Time heeft de manifestant als persoon van het jaar gekozen, maar wat zal er met een groot deel van die manifestanten, namelijk de vrouwen gebeuren? Nu was die vrouw nog goed om mee te protesteren, maar als het er op aan zal komen voor haar eigen mensenrechten, zal zij dan ook nog de kans krijgen om haar stem te verheffen?

Hibaaq Osman zegt: “Ondanks het demonstreren, het nemen van risico’s, het mobiliseren, het lijden, marcheren en het zij aan zijd staan met mannen in de revoluties en protestbewegingen van het moderne tijdperk, hebben vrouwen zich historisch steeds opzij geschoven of van de macht weggelaten gevonden in de nasleep van revoluties. Bijvoorbeeld, slechts 8 procenten van vrouwen zijn ooit in een soort verzoeningsplannen vertegenwoordigd. Het ongelukkige historische record is dat, van Mexico over Iran tot post-Sovjet-Oost-Europa, vrouwen dikwijls worden buiten gelaten uit post-revolutionaire beslissingsprocessen, verergerd door traditioneel lagere deelname aantallen in regering, leger en zaken”.

Dikwijls nadat revolutievrouwen voor hun aandeel in de daad van opstand worden bedankt, worden zijn vlug naar het aanrecht en de kinderen gestuurd. Iran is daar een ‘pracht’ voorbeeld van waar  in 1979 vrouwen een groot aandeel in de opstand hadden maar nadien nog erger dan voorheen werden onderdrukt.

“Het lijkt er soms op alsof vrouwen zich moeten schamen dat zij opkomen voor vrouwenrechten. Vele jonge, politiek bewuste vrouwen die meededen op het Tahrirplein zeiden dat ze daar niet stonden als ‘vrouw’, maar als ‘Egyptenaar’. Zij kijken inderdaad naar dat grotere plaatje van de samenleving en  komen niet uit de geschiedenis van de vrouwenbeweging. Hun geschiedenis begon op het Tahrirplein. Als je daarentegen de oudere generaties vrouwen spreekt krijg je vele verhalen over het zijn van een vrouw, over haar eerste keer naar de universiteit, over haar eerste baan of haar bestaan als alleenstaande moeder; verhalen waar vrouwen over de hele wereld zich in kunnen herkennen. Het is belangrijk dat het gat tussen deze generaties vrouwen gedicht wordt en dat zij elkaars activiteiten waarderen en van elkaar kunnen leren.”

De Sakharov Prijs voor Vrijheid van Gedachte, genoemd naar de Sovjet-Russische wetenschapper en dissident Andrei Sakharov, door het Europese Parlement gesticht, in december 1988,  als een middel om individuen of organisaties te eren die hun leven hebben gewijd aan de verdediging van mensenrechten en vrijheid van gedachte,  eerde dit jaar vijf vertegenwoordigers van het Arabische volk, in erkenning en steun van hun gedrevenheid voor vrijheid en mensenrechten: Asmaa Mahfouz, Ahmed al-Senussi, Razan Zaitouneh, Ali Farzat, en postuum Mohamed Bouazizi.

In haar verantwoording zegt de Europese Commissie dat de ‘Arabische Lente‘ of ‘Arabic Awakening‘ en symbool is  voor alle die waardigheid, democratie en fundamentele rechten in de Arabische wereld willen. De vreedzame demonstraties die alle soorten van burgers mobiliseren, pro-democratie activisten, mensenrechten verdedigers, advocaten en journalisten die brutale repressie van regimeveiligheidsmachten in al deze landen aandurfden. De vijf kandidaten, uit Egypte, Libië, Syrië en Tunesië  hebben bijgedragen en dragen nog steeds bij aan radicale politieke veranderingen in hun respectieve landen. Er wordt door de prijstoediening gehoopt dat deze de solidariteit en degelijke steun van het Parlement voor hun strijdt om vrijheid, democratie en het einde van autoritaire regimes  zou herbevestigen.

Asmaa Mahfouz, blogger en een van de stichters van de 6 april Jeugd Beweging spoorde mensen aan om zich te verzetten  en  de in twijfel getrokken Egyptische regering omver te werpen, zei: “Ik hoop de overblijfselen van het Mubarak regime, dat door de Militaire Raad wordt vertegenwoordigd, niet nog verder steun zal genieten, zoals zij de slechtste methoden verder gaan gebruiken om de Egyptische revolutie af te breken. Zij zullen, nochtans, meest zeker falen, omdat er een sterke, stevige generatie klaar is om offers te willen brengen om hun revolutie te doen slagen en een nieuw regime gebaseerd op de principes van vrijheid en sociale gerechtigheid op te bouwen”.

De opname van de Egyptische blogger Asmaa Mahfouz bij de toekenning erkent het belang van sociale netwerken in de beweging. Tegelijkertijd zet het een schijnwerper op de nieuwe heersers aan de Nijl Rivier: Journalisten en bloggers durven opnieuw zich aan vervolging blootstellen en aan de veiligheidsmachten die handelen tegen de oppositie.

Wij mogen niet vergeten dat de opstand in de Arabische landen veel aan de vrouwen heeft te danken. Zij die mee opkwamen om het Tahrir plein te komen bezetten. Zij waren niet bang meer om zich op de straten in het openbaar te komen laten zien, om interviews te geven en aandacht voor de toestand te verzoeken.

Wij zouden de rol van Jemenitische en andere vrouwen in de beweging moeten erkennen en moeten vieren. Zij zijn een hoopvol teken van de mogelijk tot stand komende democratie  in Jemen kan zijn — indien het is toegestaan. Maar de enige weg om oprecht strijd en offer van deze heldinnen te eren is zich ervan te vergewissen dat zij een gelijk aantal zetels bij de beleidsvorming kunnen krijgen op die dag dat deze opstanden kunnen eindigen.

+

Nota:

De Syrische blogger Razan Ghazzawi, die op 4 december was gearresteerd, is op 18 december vrijgelaten, zo meldde haar zus @Nadineghazzawi via twitter. Razan zelf heeft in vrijheid inmiddels ook van zich laten horen. Voor haar vrijlating is intensief campagne gevoerd op sociale media (#freerazan).

++

Lees ook / Read also:

Peter Goodspeed: Mohamed Bouazizi, ‘Son of the whole world’
The Arab Spring, one year later: We begin a six-part look at the convulsions that have shaken the Middle East and North Africa since the day one year ago when Tunisian fruit vendor Mohamed Bouazizi set himself alight in protest.

The Arab Awakening: Roots of the uprisings
Revolution has shaken the Arab world for a year, as protesters, many armed only with smartphones, stared down heavily armed riot police and rattled the Middle East and North Africa.

Time Video: Why They Protest: Bahrain, Tunisia and Yemen

Hibaaq Osman

Women Leading the Way in Yemen by Hibaaq Osman

Yemen Police Beat Female Protesters With Sticks: Activists

Crazy, Stupid, Cool By Joel Stein

Europees parlement / Commissies

Sakharov Prize for Freedom of Thought 2011: Three finalists for Sakharov Prize 2011

• List of Candidates 2011 – EN version List of Candidates 2011 – EN version
• List of Candidates 2011 – FR version List of Candidates 2011 – FR version
• List of Candidates 2011 – DE version List of Candidates 2011 – DE version

Arab Spring honoured with EP Sakharov Prize

 

+++

Related articles

• Peter Goodspeed: Mohamed Bouazizi, ‘Son of the whole world’ (fullcomment.nationalpost.com)
• Cradle of Arab Spring celebrates 1st anniversary (ibnlive.in.com)
  Sidi Bouzid: Tens of thousands of people packed a provincial town square to celebrate the first anniversary on Saturday of Tunisia’s democratic revolution in the place where it began, unleashing a tide of popular revolt that has transformed the Arab world.
• The Protester named 2011 Person of the Year by Time Magazine (marcusampe.wordpress.com)
  Time Person of the Year 2011 The Protester
  TIME has named the 2011 Person of the Year and it’s no surprise: The Protester.
• De Protesteerder door Time verkozen tot Persoon van het jaar (marcusampe.wordpress.com)
  Geschiedenis duikt dikwijls enkel in een terugblik op. Gebeurtenissen worden enkel beduidend wanneer er wordt op terug gekeken.  Het gebeurt meer dan eens als men er midden in zit dat men niet beseft welk een waarde het heeft. Zowel overschatting als onderschatting kan zich dan voordoen. Enkel de tijd zal het in het juiste perspectief kunnen plaatsen.
• Tunisia fetes poor town where revolt year began (thehindu.com)
  It was in this hardscrabble town in Tunisia’s arid interior that exactly one year ago the death knell sounded for the decades-old system of dictatorships across the Arab world.+

  The changes in the Arab world over the past 12 months cannot be overstated. A region synonymous with stagnant authoritarian republics and monarchies is suddenly rife with change for better or worse.

  The biggest winners so far appear to be the long-repressed Islamist parties, which didn’t always lead the revolts but in the subsequent elections in Egypt, Tunisia and Morocco were the best organized and least tainted by the old regimes.

• Sakharov Prize for Freedom of Thought (greens-efa.eu)
  The European Union shamefully assisted for too long the authoritarian rulers of Tunisia, Egypt and Libya. Interested only in maintaining good commercial relations and preventing African migrants from crossing to Europe, the Union accepted the torture of opposition activists and repression of press freedom in these states.
• Tunisia unveils Bouazizi cart statue in Sidi Bouzid – BBC News (bbc.co.uk)
  Tunisians have unveiled a statue in honour of the man who set himself alight a year ago, unleashing a protest movement that ended President Zine el-Abidine Ben Ali’s 23-year rule.
• Tunisians mark year since self-immolation sparked ‘Arab Spring’ (ctv.ca)
  As the country that started the Arab Spring, Tunisia appears to be the farthest along in its transformation, having held its freest elections ever that brought to power a moderate Islamist party that most had thought had been oppressed out of existence.
• Tunisia fetes poor town where Arab Spring began (thestar.com)
  Experts were quick to explain how Tunisia was unique and the Jasmine Revolution was an isolated event — until 11 days later tens of thousands occupied Cairo’s Tahrir Square and began chanting the same slogan heard in Tunisia: “The people want the fall of the regime.”Even during October’s elections, when much of the country was euphoric, the young men of Sidi Bouzid sat sullenly in their cafes and complained that they had been forgotten.Now the focus has returned to this small town surrounded by olive orchards and tall cactus groves, as thousands marched through the streets, watched fireworks and applauded the unveiling of a marble memorial of a vegetable seller’s cart surrounded by empty chairs symbolizing the fallen dictators.

  Where once there had been little sign of Bouazizi’s sacrifice, the town’s main street has been renamed for him.

  

  One year ago, in a hardscrabble town in Tunisia’s arid interior, the death knell sounded for the decades-old system of dictatorships across the Arab world.

• Tunisia fetes poor town where revolt year began (seattletimes.nwsource.com)
  Tunisia’s leaders have promised that the interior will no longer be neglected and say they have drawn up plans to rebalance investment away from the coast.If they can succeed, even as the other countries in the region struggle with the complicated aftermaths of their own pro-democracy movements, Tunisia could once more inspire the Arab world.
• A year later, Bouazizi’s legacy still burns (cnn.com)
  In another corner of the Arab world, Ibrahim Mothana, a Yemeni activist, said the self-immolation and the ouster of Ben Ali stunned his fellow Yemenis because citizens actually confronted “a police state, where you cannot react.” After months of massive demonstrations, Yemen’s President Ali Abdullah Saleh is now on his way out of office under a power transition plan brokered by a coalition of Gulf Arab states.
• Tunisia fetes poor town where revolt year began (seattletimes.nwsource.com)
  The changes in the Arab world over the past 12 months cannot be overstated. A region synonymous with stagnant authoritarian republics and monarchies is suddenly rife with change – for better or worse.The biggest winners so far appear to be the long-repressed Islamist parties, which didn’t always lead the revolts but in subsequent elections in Egypt, Tunisia and Morocco were the best organized and least tainted by the old regimes.